Dnia 20 kwietnia 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Sokołowska po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2016 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Drogowego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym postanawia : odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi
Zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2015 r. została doręczona stronie w dniu 21 grudnia 2015 r. z pouczeniem o prawie do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu za pośrednictwem Głównego Inspektora Transportu[...]. Trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi upływał zatem z dniem 20 stycznia 2015 r.
Pismem z dnia 4 stycznia 2016 r. Spółka wniosła skargę na powyższą decyzję. Skargę wysłano pierwotnie do Głównego Inspektora Transportu Drogowego na adres[...]. Pismo to wróciło z adnotacją "adresat wyprowadził się". Z tego powodu skarga z dnia 4 stycznia 2016 r. została wniesiona ponownie przez stronę listem nadanym w dniu 25 stycznia 2016 r. (k. 12 akt), na prawidłowy adres Głównego Inspektora Transportu Drogowego,[...] .
Do skargi załączono pismo z dnia 21 stycznia 2016 r. z oświadczeniem strony, że z powodu braku informacji o przeniesieniu siedziby GITD skarga została wysłana pierwotnie na błędny, nieaktualny adres. Spowodowało to przekroczenie trzydziestodniowego terminu do wniesienia skargi do tutejszego Sądu.
W piśmie z dnia 29 marca 2016 r. strona skarżąca oświadczyła, że powyższe pismo stanowiło wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, a przyczyna uchybienia terminu do dokonania tej czynności ustała w dniu 21 stycznia 2016 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. W myśl art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Analizując przedmiotową sprawę w zakresie powyższych przesłanek ustawowych Sąd stwierdził, że wniosek strony o przywrócenie terminu do wniesienia skargi nie jest zasadny.
Zgodnie z poglądami orzecznictwa i doktryny o braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia ( m. in. wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2000 r., sygn. akt III SA 1716/99, LEX nr 45409). Taką przeszkodą może być siła wyższa oraz niektóre zdarzenia losowe. Jakiekolwiek niedbalstwo zainteresowanego w zasadzie dyskwalifikuje możliwość przywrócenia terminu. Warunek braku zawinienia w uchybieniu terminowi, jako konieczną przesłankę do ewentualnego przywrócenia terminu, należy oceniać w kategoriach zachowania przez zainteresowanego obiektywnych reguł starannego działania.
Instytucja przywrócenia terminu ma zatem charakter wyjątkowy. Podstawową przesłanką przywrócenia terminu jest brak winy w jego uchybieniu. Brak winy powinien być oceniany w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet lekkim niedbalstwem (por. postanowienie SN z dnia 29 października 1999 r., sygn. akt I CKN 556/98, postanowienie SN z dnia 12 stycznia 1999 r., sygn. akt II UKN 667/98). Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu zalicza się np. przerwę w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar (por. wyrok NSA z dnia 19 września 2000 r., sygn. akt I SA 1072/00; wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 1999 r., sygn. akt I SA/Ka 1609/97).