Dnia 24 maja 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirella Ławniczak po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi T. P. na uchwałę Rady Gminy Szydłowo z dnia 29 października 2012 roku Nr XX/166/12 w przedmiocie nadania nazwy ulicom; postanawia odmówić przyznania prawa pomocy.
Skarżący wystąpił o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W uzasadnieniu wniosku, w rubryce stan rodzinny, wskazał, że ma 66 lat i utrzymuje się samodzielnie. Jedynym jego źródłem dochodu jest emerytura (625,61 zł). Koszty utrzymania koniecznego Wnioskodawca określił na kwotę 1.580 zł i zaznaczył, że systematycznie korzysta z pomocy rodziny. Zaznaczył, że jest radnym gminnym. Otrzymuje dietę radnego (około 500-700 zł miesięcznie), lecz podkreślił, że to świadczenie nie jest dochodem, a przychodem przeznaczanym na sprawowanie funkcji radnego. Skarżący podniósł również, że z tytułu różnych postępowań sądowych (administracyjny i cywilnych) zobowiązany był uiści, z pożyczonych środków finansowych, łącznie kwotę 1.950 zł. Obecnie jest zobowiązany do zwrotu tej kwoty. Wnioskodawca posiada nieruchomość - działka gruntu o pow. 100 mkw., określona przez Skarżącego, jako siedlisko.
Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2013 roku referendarz sądowy odmówił stronie skarżącej przyznania prawa pomocy przyjmując, że oświadczenie majątkowe budzi wątpliwości, gdyż Wnioskodawca nie przedstawia sytuacji majątkowej i rodzinnej w sposób pełny i rzetelny. Korespondencję kierowaną do Skarżącego odbiera, jako dorosły domownik, jego żona T. P. (k. 62 oraz k. 68 akt sądowych), a w okresie od lutego 2011 roku do stycznia 2012 roku, nieruchomość zamieszkała przez Skarżącego była adresem głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej przez D. P. (k. 60 akt sądowych). W ocenie referendarza sądowego Skarżący nie udokumentował głównego źródła finansowania kosztów utrzymania koniecznego (pomoc rodziny). Tymczasem deklarowane wydatki ponad dwukrotnie przewyższają deklarowane dochody brutto. Ponadto Skarżący finansuje koszty innych postępowań sądowych. Natomiast nie wykazał, że sfinansowanie kosztów niniejszego postępowania z tego samego źródła jest niemożliwe.
Pismem złożonym w placówce pocztowej w dniu 02 maja 2013 roku Skarżący złożył sprzeciw od postanowienia referendarza podnosząc, że nie zgadza się z tym rozstrzygnięciem i żąda zwolnienia od kosztów sądowych ponad 100 zł.
W uzasadnieniu sprzeciwu Wnioskodawca wyjaśnił, że dieta radnego nie jest dla niego żadnym dochodem, bo "więcej wydaje na pełnienie tej funkcji niż otrzymuje z tytułu diety". Ponadto Skarżący ponosi duże koszty z tytułu prowadzenia sporów sądowych związanych z pełnieniem funkcji radnego, a w przeszłości funkcji Przewodniczącego Rady Nadzorczej GSSCH. Wnioskodawca oświadczył, że zamieszkuje w lokalu użyczonym i wydzielonym urzędowo. Z żoną pozostaje w formalnej separacji, a korespondencję odebrała ona przypadkowo. Różnicę pomiędzy wysokością kosztów utrzymania koniecznego, a wysokością deklarowanych dochodów, pokrywa z pomocy otrzymywanej od dzieci.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega merytorycznemu rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.