Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Anna Zaorska po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2010 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn postanawia - umorzyć postępowanie o przyznanie prawa pomocy -
Skarżąca - A. W. zwróciła się na formularzu PPF o przyznanie prawa pomocy. Wniosek swój umotywowała trudną sytuacją finansową.
Pismem z 7 lipca 2010 r. Referendarz sądowy wezwał Skarżącą do nadesłania dodatkowych informacji dotyczących jej stanu majątkowego i dochodów.
Pismem z 30 lipca 2010 r. pełnomocnik Skarżącej oświadczył, że cofa wniosek o przyznanie prawa pomocy. Do pisma załączył dowód uiszczenia wpisu sądowego.
Mając powyższe na uwadze zważono, co następuje:
Postępowanie w przedmiocie wniosku o przyznanie prawa pomocy należało umorzyć. Skarżąca cofnęła bowiem swój wniosek. Wprawdzie przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.; dalej: "p.p.s.a.") nie zawierają normy, która pozwalałaby w takiej sytuacji umorzyć postępowanie w przedmiocie wniosku o przyznanie prawa pomocy, to jednak referendarz sądowy doszedł do przekonania, że takie właśnie rozstrzygnięcie najpełniej oddaje istotę cofnięcia wniosku. Stanowi ono mianowicie wyraz zasady dyspozycyjności, umożliwiającej stronie rozporządzanie przedmiotem postępowania o przyznanie prawa pomocy w ramach przysługujących jej na mocy obowiązujących przepisów uprawnień procesowych.
Skoro zatem Skarżąca zrezygnowała z chęci skorzystania z pomocy państwa w sfinansowaniu niniejszego postępowania (co więcej udział w tym postępowaniu - na obecnym jego etapie - już sfinansowała, opłacając skargę), postępowanie w przedmiocie wniosku o przyznanie prawa pomocy należało umorzyć na podstawie art. 243 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. oraz art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a.