Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Artur Kot, , po rozpoznaniu w dniu 29 września 2006r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. K. na decyzję Starostwa Powiatowego w P. z dnia [...] listopada 2006 r., Nr [...] w przedmiocie opłaty za wydanie karty pojazdu postanowił: - odrzucić skargę z uwagi na jej niedopuszczalność -
Pismem z [...] grudnia 2005 r. A. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję "Starostwa" Powiatowego w P. z [...] listopada 2005 r., odmawiającą zwrotu zawyżonej zdaniem skarżącego opłaty za wydanie karty pojazdu. A. K. uznał bowiem za decyzję pismo "Starostwa" zawierające wyjaśnienia co do braku podstaw prawnych do zwrotu wyliczonej przez skarżącego kwoty oraz informację, iż "pobranie opłaty za kartę pojazdu nie jest decyzją od której przysługuje odwołanie". Pismo to zostało wystosowane w odpowiedzi na jego wniosek o "zwrot nadpłaty" w kwocie 425 zł z należnymi odsetkami. Uzasadniając swoje stanowisko skarżący wyjaśnił, że bezpodstawnie został zmuszony do uiszczenia kwoty 500 zł tytułem opłaty za wydanie karty pojazdu, tj. samochodu osobowego nabytego na obszarze Niemiec. Zdaniem skarżącego, należna opłata powinna wynosić 75 zł.
Odpowiadając na skargę pismem z [...] sierpnia 2006 r., Starosta Powiatu P. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - powoływanej dalej jako "u.p.p.s.a.), gdyż została wniesiona z naruszeniem art. 52 § 1 u.p.p.s.a. Skarżący nie wyczerpał bowiem przysługujących środków zaskarżenia. Nie wniósł do właściwego organu, tj. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., odwołania od decyzji organu I instancji.
W ocenie Sądu, zgodzić należy się ze skarżącym co do tego, iż pismo Starostwa Powiatowego w P. z [...] listopada 2005 r., podpisane przez Naczelnika Urzędu Komunikacji, uznać należy za decyzję. Przedmiotowe rozstrzygnięcie nie zawiera co prawda wszystkich elementów prawidłowej decyzji, ale w orzecznictwie sądowym podkreśla się, że w spornych sytuacjach należy przyjąć domniemanie działania w formie decyzji, choćby z tego względu, że domniemanie to zwiększa sferę ochrony prawnej przysługującej obywatelom (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 listopada 1990 r., sygn. akt III ARN 30/90). Pismo "Starostwa" posiada oznaczenie organu, adresata, zawiera rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ. Pomimo tego, że nie zostało nazwane decyzją, należy je zakwalifikować jako decyzję (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 20 lipca 1981 r., sygn. akt SA 1163/81; z 22 września 1981 r., sygn. akt SA 791/81; z 16 lipca 1982 r., sygn. akt SA/Wr 220/82 oraz z 8 lutego 1983 r., sygn. akt SA/Wr 559/82). Zauważyć przy tym należy, że odpowiedzi na skargę udzielił prawidłowy organ, tj. Starosta Powiatu P.. Skarga dotyczy zaś decyzji "Starostwa", gdyż tak został określony organ rozstrzygający sprawę w zaskarżonej decyzji, którą podpisał Naczelnik Wydziału Komunikacji, bez wskazania, że działał z upoważnienia Starosty.
W ocenie Sądu podkreślenia wymaga jednocześnie, że zaskarżona decyzja nie zawiera pouczenia o prawie do wniesienia odwołania, co mogło w konsekwencji spowodować przedwczesne złożenie przez A. K. skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., bez wyczerpania środków zaskarżenia (toku instancji). Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 17 stycznia 2006 r., (sygn. akt U 6/04) wyraził pogląd, iż opłata za wydanie karty pojazdu stanowi daninę publiczną o charakterze podatkowym. Mające zastosowanie w sprawie przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515 ze zm.), nie przewidują zaś wyłączenia zasady dwuinstancyjności postępowania wynikającej z art. 127 Ordynacji podatkowej, a także z art. 78 Konstytucji RP. Nie zawierają nadto przepisów wyłączających lub modyfikujących zasady ogólne dotyczące właściwości. W tej sytuacji, z uwagi na brak w zaskarżonej decyzji prawidłowego pouczenia co do możliwości wniesienia środka zaskarżenia, skarżącemu przysługuje prawo do złożenia skutecznego wniosku o przywrócenie terminu do złożenia odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnej, odmawiającej stwierdzenia wskazanej przez skarżącego nadpłaty.
Skoro skarga okazała się niedopuszczalną z powodu naruszenia art. 52 § 1 u.p.p.s.a., to działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 u.p.p.s.a., Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.