Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Lucyna Kaligowska po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu w sprawie ze skargi C.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych postanawia przyznać ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata K.C. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy), w tym: tytułem opłaty kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) oraz tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy)
Postanowieniem z 21 listopada 2016 r. przyznano Skarżącemu C.K. prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata, którym wyznaczony został K.C.. Wyrokiem z 17 lipca 2017 r. Sąd oddalił skargę Skarżącego. Na wniosek pełnomocnika sporządzono uzasadnienie tego wyroku, które doręczono mu 30 października 2017 r. Postanowieniem z 29 września 2017 r. przyznano pełnomocnikowi wynagrodzenie za reprezentację Skarżącego przed Sądem I instancji. Przy piśmie z 16 listopada 2017 r. pełnomocnik przedłożył Sądowi opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od wspomnianego wyroku. W opinii tej zawarł wniosek o przyznanie kosztów udzielonej pomocy prawnej z urzędu, które nie zostały uiszczone zarówno w całości, jak i w części. Przy piśmie z 22 listopada 2017 r. Sąd doręczył Skarżącemu odpis powyższej opinii i pouczył go, że w takim przypadku termin do wniesienia skargi kasacyjnej przez stronę biegnie od dnia doręczenia odpisu opinii. W swoich pismach z 27 i 30 listopada 2017 r. Skarżący poinformował, że jest niezadowolony z działań dotychczas wyznaczonego adwokata i wystąpił w związku z tym do Okręgowej Rady Adwokackiej w W. o jego zmianę. W piśmie z 5 kwietnia 2018 r. Rada ta poinformowała, że po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego wniosek Skarżącego o zmianę pełnomocnika z urzędu nie został uwzględniony.
Zgodnie z art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302; dalej: "p.p.s.a.") wyznaczony adwokat (...) otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów (...) w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W niniejszej sprawie zastosowanie znajdą przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714; dalej: "rozporządzenie").
W niniejszej sprawie pomoc prawna z urzędu w postępowaniu w II instancji sprowadzała się do sporządzenia opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej. W tej sytuacji pełnomocnikowi należało przyznać wynagrodzenie wynoszące 120 zł. Jak bowiem stanowi § 21 ust. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia, opłata za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej wynosi 50% opłaty określonej w pkt 1, a jeżeli (co nie miało miejsca w niniejszej sprawie) w drugiej instancji nie prowadził sprawy ten sam adwokat - 75% tej opłaty, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł. Zgodnie natomiast z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia, opłaty - w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w pierwszej instancji w sprawie, której przedmiotem zaskarżenia nie jest należność pieniężna, a do takiej właśnie należy niniejsza sprawa - wynoszą 240 zł.
Powyższe oznacza, że w sprawie tej wynagrodzenie za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej wynosi 120 zł. Jednocześnie wynagrodzenie to podlega podwyższeniu o obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług (§ 4 ust. 3 rozporządzenia). W tym stanie rzeczy, uwzględniając powołane wyżej przepisy oraz art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a. należało postanowić jak w sentencji.