Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Radosław Teresiak, po rozpoznaniu w dniu 13 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu M. G. od postanowienia referendarza sądowego z dnia 6 sierpnia 2018 r. w sprawie ze skargi M. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013 r. postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie
Skarżący M. G. wniósł do Sądu o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Skarżący wskazał, że nie posiada środków finansowych na poniesienie opłaty. W związku z wydaniem decyzji przez organ podatkowy i wszczęciem postępowania egzekucyjnego Skarżący zmuszony był zamknąć działalność gospodarczą. W ostatnich miesiącach prowadzona działalność gospodarcza nie generowała praktycznie żadnego zysku. Skarżący wskazał, że żyje samotnie w wynajmowanym mieszkaniu i nie ma nikogo na utrzymaniu. Skarżący oświadczył, że nie posiada żadnego majątku, ani oszczędności. Posiada wierzytelność na 40.000 zł, jednak postępowanie zostało umorzone przez komornika z powodu bezskuteczności egzekucji. Skarżący tytułem wynagrodzenia za pracę uzyskuje 1.500 zł miesięcznie. Do wydatków Skarżący zaliczył: wynajęcie mieszkania - 1.000 zł oraz żywność i artykuły higieniczne - 500 zł.
W odpowiedzi na wezwanie referendarza sądowego do przedłożenia dodatkowych dokumentów i informacji obrazujących sytuację majątkową strony, Skarżący oświadczył, że nie posiada otwartych rachunków bankowych i nie korzysta z pomocy społecznej. Nadesłał zeznania podatkowe za 2016 i 2017 r., kartę przychodów pracownika za 2018 r.
Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2018 r. referendarz sądowy odmówił Skarżącemu przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. W uzasadnieniu wskazał, że Skarżący nie nadesłał wszystkich dokumentów obrazujących jego sytuację majątkową. Wskazał jedynie, że nie posiada otwartych rachunków bankowych, jednak nie nadesłał dokumentów o ich zamknięciu. Nie nadesłał też żadnych rachunków miesięcznych opłat (np. za wynajęcie mieszkania, zakupu żywności itp.) ograniczając się jedynie do ogólnego stwierdzenia, że miesięczne koszty wynoszą 1.000 zł za wynajęcie mieszkania i 500 zł na żywność i środki czystości. Ponadto z nadesłanych zeznań podatkowych wynika, że z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej Skarżący w 2017 r. uzyskał przychód 724.144,16 zł, a w 2016 r. przychód w kwocie 3.221.614,30 zł, miał zatem możliwość w stosownym czasie zabezpieczyć sobie środki na uiszczenie wpisu sądowego od skargi.
Pismem z dnia 20 sierpnia 2018 r. Skarżący złożył sprzeciw, w którym podniósł, że pomiędzy uzasadnieniem a rozstrzygnięciem sentencji występuje sprzeczność, bowiem referendarz sądowy wskazał, że "w sprawie występują podstawy dla pozytywnego załatwienia wniosku". Strona stwierdziła, że co prawda w dalszej części uzasadnienia wynika, jakie były podstawy wydania postanowienia, ale nie wyjaśnia to "wszystkich wątpliwości".
W sprzeciwie wskazano ponadto, że Skarżący w piśmie z dnia 18 czerwca 2018 r. nie był wzywany do przedstawienia żadnych dokumentów dotyczących zamknięcia rachunków bankowych, stąd ich nie przedłożył, co nie może wywoływać dla niego negatywnych skutków.
Zdaniem Skarżącego dla ustalenia jego sytuacji finansowej miarodajna jest kategoria dochodu, nie zaś przychodu. Skarżący wskazał, że po wydaniu zaskarżonej decyzji nie ma przychodów pozwalających na zgromadzenie oszczędności. Nie można też od niego wymagać, by z góry zakładał wydanie negatywnej dla niego decyzji.