W odniesieniu do meritum sprawy Sąd zauważa, że zgodnie z art. 246 par. 1 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Z przepisu tego wynika, iż na stronie ciąży obowiązek udowodnienia, że znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy /zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - komentarz. Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2004, str. 319/. Wykładnia systemowa prowadzi ponadto do wniosku, że osoba fizyczna powinna partycypować w kosztach postępowania jeżeli posiada jakiekolwiek środki majątkowe /zob. J. P. Tarno, Prawo (...), str. 320/. Stosownie do art. 199 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Przyznanie prawa pomocy jako odstępstwo od tej zasady, będące przerzuceniem kosztów na ogół społeczeństwa, może być zastosowane jedynie w przypadkach wyjątkowych, kiedy strona wykaże w sposób jednoznaczny spełnienie przesłanek określonych w art. 246 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Analiza danych zawartych we wniosku i sprzeciwie ujawnia rozbieżności i nieścisłości w twierdzeniach wnioskodawcy. Po pierwsze we wniosku pisze on, że zatrudnia żonę, która z tego tytułu osiąga dochód miesięczny brutto w kwocie ok. 800 zł. Następnie w sprzeciwie stwierdza, że nie otrzymuje ona wynagrodzenia do początku okresu zatrudnienia. Po drugie ze złożonego na urzędowym formularzu oświadczenia wynika, że wnioskodawca prowadzi z żoną wspólne gospodarstwo, natomiast w sprzeciwie znalazło się stwierdzenie, że wnioskodawca prowadzi osobne gospodarstwo domowe. Po trzecie we wniosku wskazano, że w utrzymaniu wnioskodawcy pomaga teściowa. W sprzeciwie zaś mówi się, że żona utrzymuje się z renty teściowej i pomocy pracującego syna Jarosława, o którym składający wniosek nie wspomniał. Wartość owej pomocy nie została przez niego podana. Po czwarte wreszcie, Tadeusz K. ujawnia, że ponosi opłaty w kwocie 310 zł /do 380 zł w sezonie grzewczym/ miesięcznie. Jego dochody za ostatnie 6 miesięcy, to ok. 1.200 zł, czyli nie mogą one wystarczyć nawet na pokrycie opłat, które - jak twierdzi - ponosi. Danie wiary wnioskodawcy, że prowadzi gospodarstwo domowe samodzielne, uprawnia do wyrażenia konkluzji, iż musi posiadać dodatkowe źródła dochodu, których nie ujawnił Sądowi.
Przedstawione wyżej rozbieżności, nieścisłości i luki w oświadczeniach wnioskodawcy nie pozwalają uznać, że - stosownie do wyżej przedstawionych rozważań -udowodnił, że znajduje się w sytuacji, która uprawnia do skorzystania z prawa pomocy.
Sąd zauważa także, że Tadeusz K. jest właścicielem nieruchomości o znacznej powierzchni. Posiada więc środki majątkowe - co w świetle wyżej przedstawionych poglądów doktryny - oznacza, iż powinien partycypować w kosztach postępowania. W niniejszej sprawie wpis jest stały i zaledwie o sto złotych wyższy od najniższego określonego w przepisach. Uiszczenie go spowoduje merytoryczne rozpoznanie sprawy, gdyż do momentu wydania wyroku przez sąd administracyjny I instancji są to - w zasadzie - jedyne koszty w sprawie. Brak wykazania przez skarżącego konieczności przyznania mu prawa pomocy prowadzi do wniosku, że powinien je ponieść.
Na marginesie Sąd stwierdza, że poniesione wcześniej wydatki na spory sądowe z organami podatkowymi nie mają znaczenia dla rozpoznania przedmiotowego wniosku, gdyż ocenie Sądu podlega aktualna sytuacja skarżącego i na tej podstawie wydawane jest orzeczenie.
Sąd uznał, mając na uwadze całość przedstawionej wyżej argumentacji, że wniosek p. Tadeusza K. nie mógł zostać uwzględniony. Tym samym, na podstawie art. 243, art. 245 par. 3, art. 246 par. 1 pkt 2 oraz art. 260 zd. 1 w związku z art. 254 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.