Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Agnieszka Grzelak po rozpoznaniu w dniu 8 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu w sprawie ze skargi K.K. na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz stawki opłaty postanawia przyznać ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata L. K. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy), w tym: tytułem opłaty kwotę 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych) oraz tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 96,60 zł dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy
Skarżącej K.K. przyznano prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata, którym wyznaczony został L. K. . Ten w piśmie z 20 maja 2016 r. wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu. Jednocześnie oświadczył, że koszty te nie zostały pokryte w całości, ani w części.
Wyrokiem z 5 września 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę Skarżącej i stwierdził nieważność zaskarżonej przez nią uchwały.
Następnie Miasto S. wniosło skargę kasacyjną od powyższego wyroku, a pełnomocnik Skarżącej wniósł odpowiedź na skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 2 grudnia 2015 r. sygn. akt II FSK 4114/14 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w niniejszej sprawie. Z protokołu rozprawy wynika, że adw. L. K. uczestniczył w rozprawie.
Wyrokiem z 23 maja 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Skarżącej. Z protokołu rozprawy wynika, że pełnomocnik Skarżącej adw. L. K. uczestniczył w rozprawie.
Zgodnie z art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.") wyznaczony adwokat (...) otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów (...) w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W niniejszej sprawie zastosowanie znajdą zarówno przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461), jak i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1801), które weszło w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. Przepis przejściowy stanowi bowiem, że do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji (zob. § 22 rozporządzenia z 22 października 2015 r.).
Powyższe oznacza, że podstawą przyznania adwokatowi wynagrodzenia za pomoc udzieloną w postępowaniu w II instancji będą przepisy rozporządzenia z 28 września 2002 r., zaś w postępowaniu w I instancji (po uchyleniu wyroku WSA) przepisy rozporządzenia z 22 października 2015 r. Za wcześniejsze czynności wynagrodzenie zostało pełnomocnikowi przyznane postanowieniem referendarza sądowego z 19 listopada 2014 r.
W tej sytuacji za reprezentację Skarżącego przed Sądem II instancji pełnomocnikowi należało przyznać wynagrodzenie wynoszące 180 zł, co wynika z § 18 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia z 28 września 2002r. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest bowiem uchwała Rady Gminy S. , nie zaś należność pieniężna.
Natomiast w pierwszej instancji po uchyleniu wyroku WSA w Warszawie pełnomocnik złożył pisma procesowe oraz uczestniczył w rozprawie 23 maja 2016 r. W tej sytuacji pełnomocnikowi należało przyznać wynagrodzenie wynoszące 240 zł, o czym stanowi § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) w zw. z § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 22 października 2015 r.
Jednocześnie kwota wynagrodzenia podlega podwyższeniu o obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług.
W tym stanie rzeczy, uwzględniając powołane wyżej przepisy oraz art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a. postanowiono jak w sentencji.