Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Jerzy Strzebinczyk po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2014 r., na posiedzeniu niejawnym, sprawy ze skargi Gminy T. na wynik kontroli Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W., z dnia [...] lutego 2013 r., Nr [...], w przedmiocie celowości i zgodności z prawem gospodarowania środkami publicznymi w 2011 r. w związku z podatkami i opłatami lokalnymi, postanawia: I. odrzucić skargę; II. zwrócić stronie skarżącej uiszczony wpis sądowy od skargi w kwocie 400 (czterystu) złotych.
Pismem z dnia [...] marca 2014 r. Gmina T. wniosła skargę na opisany w sentencji niniejszego postanowienia wynik kontroli Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W., żądając jego uchylenia.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W.wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
W świetle art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - zwanej dalej, w skrócie, "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na inne, niż określone w pkt 1-3 tego paragrafu, akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
W niniejszej sprawie zaskarżony wynik kontroli został wydany na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (t.j.: Dz. U. z 2011 r., Nr 41, poz. 214 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, organ kontroli skarbowej kończy postępowanie kontrolne wynikiem kontroli, gdy ustalenia dotyczą nieprawidłowości w zakresie, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 i 5 i ust. 2 ustawy (celowość i zgodność z prawem gospodarowania środkami publicznymi oraz środkami pochodzącymi z Unii Europejskiej i międzynarodowych instytucji finansowych, z wyłączeniem kontroli celowości wykorzystania środków zaliczanych do dochodów własnych i subwencji ogólnej jednostki samorządu terytorialnego oraz wywiązywanie się z warunków finansowania pomocy z tych środków; rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowość obliczania i wpłacania zobowiązań podatkowych stanowiących dochód jednostek samorządu terytorialnego).
Odnośnie do możliwości zaskarżenia wyniku kontroli wydanego na podstawie powołanego przepisu wskazać należy, że wyłącznie wówczas, gdy z treści wyniku kontroli wynika władcze nałożenie na kontrolowanego określonych obowiązków, istnieje ścisły związek (w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.) między przepisem prawa a aktem (czynnością), który dotyczy wspomnianego obowiązku. Wtedy też wynik podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego (por. postanowienie NSA z dnia 5 września 2008 r., II GSK 278/2008). W przeciwnym razie, tj. wówczas, gdy wynik kontroli zawiera wyłącznie ustalenia faktyczne, bez określenia obowiązków podmiotu kontrolowanego, jest on tylko czynnością materialnotechniczną oraz środkiem dowodowym, który może zostać wykorzystany w innym postępowaniu (zob. postanowienie WSA w Bydgoszczy z dnia 20 lipca 2009 r., I SAB/Bd 429/09). W konsekwencji zatem wynik kontroli, który nie wykraczając poza granice ukształtowane przepisem art. 24 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o kontroli skarbowej, wskazuje wyłącznie określone uchybienia bądź stwierdza, iż nieprawidłowości nie wystąpiły oraz dokonuje ustaleń faktycznych, a tym samym nie dotyczy uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, nie podlega zaskarżeniu w drodze skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Przekładając dotychczasowe wywody ogólne na realia rozpoznawanego przypadku stwierdzić należy, że w zaskarżonym wyniku kontroli organ dokonał jedynie ustaleń faktycznych odnośnie do wywiązywania się przez stronę skarżącą z obowiązków nałożonych ustawą o finansach publicznych oraz ustawą o podatkach i opłatach lokalnych. Ustalenia te nie ukształtowały nowej sytuacji prawnej strony skarżącej, a we wnioskach zawarto jedynie uwagę o konieczności przestrzegania przepisów ustawy o finansach publicznych i ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nie nakładając na skarżącą w tym zakresie żadnych skonkretyzowanych obowiązków. Uznać zatem należało, iż wynik kontroli, nie kreując nowej sytuacji prawnej skarżącej, nie kształtując sfery jej praw ani obowiązków, nie wykraczał poza granice określone w treści art. 24 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy o kontroli skarbowej i jako taki zaskarżeniu nie podlegał (vide postanowienie NSA z dnia 1 października 2009 r., II FSK 581/08).
Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w postanowieniu z dnia 13 października 2011 r. (III SA/Wr 541/11).
Na mocy art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a sąd odrzuca skargę jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Z tych też przyczyn Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji. Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II postanowienia znajduje natomiast swoje uzasadnienie orzeczono w art. 232 § 1 pkt 1 tej samej ustawy.