Wiesław Jakubiec - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. N. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia .... w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających powyżej 18% alkoholu postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W odpowiedzi na wezwanie o uzupełnienie braku skargi poprzez uiszczenie wpisu sądowego w wysokości 500 zł, skarżąca złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych wskazując w uzasadnieniu, że dochód uzyskiwany z prowadzonej działalności gospodarczej (3.500 zł) z wielką trudnością wystarcza jej na skromne utrzymanie, nie ma środków na inwestycję, a ma do spłaty kredyt (30.000 zł) zaciągnięty na ww. działalność gospodarczą. Dodała, że ma zaległości (9.000 zł) w płatnościach na wobec Zarządu Gospodarki Mieszkaniowej i Wspólnoty Mieszkaniowej (w lokalu której prowadzi działalność), a banki nie chcą udzielić jej kredytu. Poinformowała, że na wykupionym przez nią mieszkaniu (o pow. 116 m2) ciąży przez 5 lat hipoteka na kwotę 298.000 zł.
W piśmie z dnia 11 listopada 2010 r. wnioskodawczyni powtórzyła wcześniejszą argumentację.
Prawo pomocy w zakresie częściowym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej u.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)).
W ocenie Sądu wnioskodawczyni nie dopełniła ww. obowiązku. Skarżąca nie wykazał bowiem, że konieczność poniesienia przez nią wpisu sądowego od skargi w wysokości 500 zł (jedynego na tym etapie kosztu sądowego) mogłoby spowodować uszczerbek dla jej koniecznego utrzymania.
Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy i okoliczności te -na żądanie Sądu- winny być należycie udokumentowane (art. 255 u.p.s.a.). W niniejszej sprawie wnioskodawczyni - mimo wezwania- nie wyjaśniła i nie udokumentowała wielu istotnych okoliczności, które mogą kształtować jej sytuację finansową, np. nie przedłożyła zaświadczenia za ostatnie dwa miesiące o wysokości dochodu ani dokumentów księgowych obrazujących przychody oraz koszty prowadzonej działalności gospodarczej; nie wyjaśniła czy korzysta z pomocy finansowej osób trzecich lub opieki społecznej; nie przedstawiła wyciągów z posiadanych przez siebie rachunków bankowych za ostatnie dwa miesiące, w tym rachunków wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej; nie określiła wartości posiadanych przez siebie ruchomości; nie przedstawiła również żadnego dokumentu potwierdzającego wysokość wskazanego przez siebie zadłużenie; ponadto nie sprecyzowała i nie udokumentowała wysokości swoich niezbędnych wydatków.
Przyznanie prawa pomocy to w istocie "kredytowanie" kosztów postępowania z budżetu Państwa (czyli jest to dodatkowe obciążenie innych obywateli) i dlatego winno być udzielane wyjątkowo. W przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł. Koszty sądowe należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie domowym, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. Podkreślić przy tym należy, iż spłata rat kredytu czy pożyczek również nie stanowi wydatku niezbędnego, który mógłby mieć pierwszeństwa przed kosztami postępowania sądowego. Do oceny możliwości uiszczenia przez skarżącą kosztów sądowych nie jest istotne źródło, z którego czerpie ona środki na koszty swego utrzymania (może to być m.in. wsparcie finansowe najbliższej rodziny czy pożyczka od osób trzecich). Zauważyć również należy, że przedmiot skargi dotyczy prowadzonej przez skarżącą działalności gospodarczej, a niedopuszczalne jest przerzucanie na Państwo skutków niewłaściwych decyzji, zaniechań czy ryzyka gospodarczego przedsiębiorców.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 245 § 3 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 u.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.