Wniosek o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na bezczynność Wójta Gminy w przedmiocie niewykonania wyroku
Sentencja

Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na bezczynność Wójta Gminy w przedmiocie niewykonania wyroku postanawia: I. umorzyć postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w części obejmującej żądanie zwolnienia od kosztów sądowych; II. przyznać wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie adwokata.

Inne orzeczenia o symbolu:
6320 Zasiłki celowe i okresowe
658
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wójt Gminy
Uzasadnienie

Wnioskiem złożonym na urzędowym formularzu PPF skarżący M. K. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.

Na podstawie oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach oraz na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy ustalono, że wnioskodawca prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe i utrzymuje się z renty wynoszącej 1256 zł brutto miesięcznie.

Ww. nie posiada żadnych oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro. Od wielu lat korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej m.in. w postaci zasiłków celowych.

W tym stanie uznano, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotem wniesionej do Sądu skargi jest bezczynność organu polegająca na niewykonaniu wyroku wydanego w sprawie z zakresu pomocy społecznej.

Z tego względu, w świetle art. 239 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) strona skarżąca działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

Powyższe oznacza, że wnioskodawca jest w niniejszej sprawie ustawowo zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, a zatem nie ma obowiązku ich uiszczania. W konsekwencji wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych należało uznać za bezprzedmiotowy i umorzyć postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 w zw. z art. 258 § 1 i § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, o czym orzeczono w pkt I sentencji postanowienia.

Rozpoznania wymaga zaś żądanie wnioskodawcy ustanowienia pełnomocnika z urzędu.

W myśl art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 245 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego następuje, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Stosownie do przepisu art. 246 § 3 ww. ustawy, adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego można ustanowić dla strony, która nie zatrudnia lub nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Nie dotyczy to adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego ustanowionego na podstawie przepisów o prawie pomocy.

Z konstrukcji ww. regulacji normatywnej wynika, że to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. Rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy zatem wyłącznie od tego, co zostanie udowodnione przez stronę.

Zgodnie natomiast z treścią art. 252 § 1 ww. ustawy wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie rodzinnym, majątku i dochodach. Wymóg ten podyktowany jest koniecznością dokonania jak najpełniejszej oceny zdolności określonego podmiotu do poniesienia kosztów postępowania pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 246 § 1 pkt 1 albo pkt 2 ww. ustawy, warunkujących możliwość przyznania prawa pomocy.

Co istotne, oświadczenia zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy składane są pod reżimem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.), o czym świadczy stosowne pouczenie zawarte w rubryce nr 13 formularza wniosku o prawo pomocy.

Dając wiarę oświadczeniom wnioskodawcy oraz zestawiając wysokość uzyskiwanych dochodów z comiesięcznymi koniecznymi kosztami utrzymania uznano, iż wnioskodawca dostatecznie wykazał, że w obecnej sytuacji majątkowej nie ma realnych możliwości finansowych poniesienia kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru bez uszczerbku koniecznego utrzymania.

Dokonując takiej oceny referendarz miał również na względzie, że prawo pomocy ma stanowić zabezpieczenie konstytucyjnej zasady prawa do sądu (vide: art. 45 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r.). Prawo to ma bowiem umożliwiać realizację swoich praw na drodze sądowej podmiotom nie posiadającym dostatecznych środków na ponoszenie niezbędnych kosztów postępowania.

W reasumpcji, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w pkt II sentencji postanowienia przyznając wnioskodawcy prawo pomocy poprzez ustanowienie adwokata z urzędu.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6320 Zasiłki celowe i okresowe
658
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wójt Gminy