Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: I. umorzyć postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w części obejmującej żądanie zwolnienia od kosztów sądowych; II. przyznać wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie adwokata.
Wnioskiem nadanym w dniu 9 marca 2016 r. skarżący M. K. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Na podstawie złożonego przez wnioskodawcę pod rygorem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 w zw. z § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.) oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach oraz na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów ustalono, że wnioskodawca będący osobą bezrobotną prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe utrzymując się ze świadczeń wypłacanych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej [...].
Zgodnie ze złożonym oświadczeniem wnioskodawca nie posiada żadnych oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 5.000 zł.
W tym stanie należało uznać, co następuje.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotem wniesionej do Sądu skargi skarżący uczynił bezczynność organu administracji publicznej w sprawie dotyczącej zasiłku celowego.
Zgodnie z art. 239 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) strona skarżąca działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Powyższe oznacza, że wnioskodawca jest w rozpatrywanej sprawie ustawowo zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, a zatem nie ma obowiązku ich uiszczania.
W świetle obowiązującego od dnia 15 sierpnia 2015 r. art. 249a ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się, jeżeli rozpoznanie wniosku stało się zbędne.
Z uwagi na to, że skarżący jest zwolniony z obowiązku uiszczania kosztów sądowych uznać należy, że w realiach rozpatrywanej sprawy spełnione zostały przesłanki umorzenia postępowania z wniosku o przyznanie prawa pomocy w części obejmującej żądanie zwolnienia od kosztów sądowych.
W konsekwencji, referendarz sądowy działając na podstawie art. 249a w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji postanowienia.
Rozpoznania wymaga zaś żądanie wnioskodawcy w zakresie ustanowienia pełnomocnika z urzędu.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 245 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie pełnomocnika z urzędu następuje, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Z konstrukcji ww. regulacji normatywnej wynika, że to na wnioskodawcy ciążył obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy.
Dając wiarę oświadczeniom wnioskodawcy co do jego sytuacji materialnej oraz zestawiając wysokość uzyskiwanych dochodów netto z comiesięcznymi, koniecznymi kosztami utrzymania referendarz sądowy uznał, że wnioskodawca wykazał w sposób dostateczny, iż w obecnych realiach nie ma możliwości finansowych poniesienia kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru bez uszczerbku dla swojego koniecznego utrzymania.
W reasumpcji, referendarz sądowy działając na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w punkcie drugim sentencji postanowienia, przyznając wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie adwokata z urzędu.