Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: , Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Wiesner, , , po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. w S. na przewlekłość postępowania Wojewody Śląskiego w przedmiocie zatrudniania cudzoziemców postanawia 1) umorzyć postępowanie sądowe; 2) zwrócić ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na rzecz strony skarżącej kwotę 100 zł (sto złotych) uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi; 3) oddalić wniosek o zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania sądowego.
Pismem z [...] r. skarżąca spółka, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika procesowego, cofnęła skargę na przewlekłość postępowania Wojewody Śląskiego w przedmiocie zatrudniania cudzoziemców.
W uzasadnieniu powyższego wskazała, iż organ rozpoznał sprawę i wydał zezwolenie na pracę, co oznacza, iż uwzględnił skargę. Jednocześnie złożyła wniosek o zwrot uiszczonego wpisu sądowego oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego od organu, który po złożeniu skargi rozpoznał sprawę i wydał zezwolenie na pracę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Stosownie do art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. - zwanej dalej "P.p.s.a.") cofnięcie skargi wiąże sąd, który może uznać cofnięcie za niedopuszczalne tylko wtedy, gdy zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
W ocenie tut. Sądu w rozpoznawanej sprawie nie zachodzą wskazane wyżej okoliczności, które uzasadniałyby dalsze prowadzenie postępowania sądowego. Tym samym złożony przez pełnomocnika skarżącej spółki wniosek o cofnięciu skargi uznać należało za skuteczny i dopuszczalny. Okoliczność ta uzasadnia umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 i § 2 P.p.s.a., a nadto zwrot na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a. uiszczonego wpisu sądowego w kwocie 100 zł.
Odnosząc się do wniosku o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego od organu, wyjaśnić należy, że wobec cofnięcia skargi wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony. Zwrot kosztów postępowania przysługuje bowiem stronie skarżącej co do zasady jedynie w razie uwzględnienie skargi (art. 200 P.p.s.a.), ewentualnie w razie umorzenia postępowania, lecz wyłącznie w sytuacji skorzystania przez organ z instytucji tzw. autokontroli (art. 54 § 3 P.p.s.a.). Wówczas jednak podstawą umorzenia postępowania sądowego jest art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., a zwrot kosztów postępowania przysługuje stronie skarżącej na podstawie art. 201 § 1 p.p.s.a. Umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a., będące konsekwencją skutecznego cofnięcia skargi, nie daje natomiast podstaw do orzeczenia o zwrocie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, a jedynie do zwrotu wpisu od skargi, o ile cofnięcie skargi nastąpiło do dnia rozpoczęcia rozprawy (art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Okoliczność, iż organ uwzględnił skargę na bezczynność i rozpoznał sprawę (czyli wydał zezwolenie na pracę) w sprawie przewlekłości postępowania nie mogła odnieść zamierzonego skutku. Podobnie jak powołane w treści wniosku o zasądzenie kosztów postępowania orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. II OZ 876/18, II OZ 873/18, II OZ 944/18, II OZ 185/19, II OZ 407/19 czy II OZ 410/19. Rozpoznanie skargi na przewlekłość nie jest bowiem uzależnione od wydania przez organ wyższego stopnia postanowienia w przedmiocie rozpatrzenia ponaglenia ani dochowania terminu załatwienia sprawy wynikającego z tego postanowienia albo terminu wskazanego przez organ właściwy do rozpatrzenia sprawy wskazanego w zawiadomieniu o niemożliwości dotrzymania ustawowego terminu załatwienia sprawy. Jej konsekwencją może być przecież wymierzenie organowi grzywny, czy przyznanie określonej sumy pieniężnej. Ponieważ z zastosowania tych środków pełnomocnik skarżącej spółki dobrowolnie zrezygnował, jego wniosek o zasądzenie kosztów postępowania na podstawie art. 201 § 1 ustawy P.p.s.a. nie zasługiwał na uwzględnienie.
Wobec powyższego postanowiono orzec jak w sentencji.