Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 19 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. P. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi J. P. na bezczynność Wójta Gminy postanawia: przyznać skarżącemu prawo pomocy w zakresie częściowym i zwolnić go od kosztów sądowych.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną uwidocznił brak osób z którymi pozostawałby we wspólnym gospodarstwie domowym.
Określając swój majątek podał, że należy do niego 60 metrowy dom z 8 metrowym mieszkaniem oraz nieruchomość rolna o areale 3,56 ha leżąca odłogiem.
Stałe miesięczne dochody swego gospodarstwa domowego skarżący oszacował na 1225,68 zł emerytury.
Uzasadniając swoje starania zaakcentował, że ma 68 lat. Ponieważ cierpi na szereg schorzeń znaczną cześć środków jakimi dysponuje pochłaniają wydatki na lekarstwa. Stan zdrowia ogranicza jego możliwości zarobkowe. Dom gdzie zamieszkuje pozbawiony jest podstawowych wygód jak woda, prąd, łazienka czy CO.
Na wezwanie skarżący przedstawił kopie dokumentów źródłowych w postaci zaświadczenia lekarskiego, karty informacyjnej leczenia szpitalnego, wyników badań specjalistycznych jakie był przechodził, odcinka emerytury, paragonu z apteki. Nadto kopie opakowań po lekach z pisemnych wyjaśnieniem, że nie wydano mu za nie rachunków oraz kopie pobrań kwot 240 zł i 170 której beneficjentem były "Gabinety Lekarskie M. C.".
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 2 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sadowych o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego siebie i rodziny. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne". Owa "dokładność" stopniowana jest z kolei przeświadczeniem czy to sądu czy to referendarza, że strona okoliczności te wykazała to znaczy przedstawiła je w sposób przekonywujący.
W realiach niniejszej sprawy skarżący złożył oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa. Oświadczenie to jest wystarczające do oceny jego aktualnych możliwości płatniczych. Dodatkowo bowiem na wezwanie przedstawił kopie posiadanych dokumentów źródłowych wraz z pisemnymi wyjaśnieniami. Niewielkie nieścisłości nie mają znaczenia rozstrzygającego. Położyć je bowiem należy na karb niepodaności strony. Skarżący nie należy do osób zamożnych. Tak bowiem należy postrzegać samotnego emeryta z niezbyt wysokim świadczeniem, borykającego się z problemami natury zdrowotnej. Spojrzenia takiego nie zmienia przy tym ujawniony przezeń majątek. Chociaż bowiem co do zasady ma on określoną wartość podkładową dla ewentualnej pożyczki to jednak wysokość bieżących dochodów skarżącego powoduje, że kwestia wymaganej przez banki zdolności kredytowej jest więcej niż dyskusyjna. Zbycia tego domu w celu zdobycia środków na koszty postępowania trudno zaś od niego wymagać. Stanowiłoby to bowiem pozbawienie skarżącego koniecznego utrzymania (por. orzecz. SN z 6.11. 1953 r., IC 1427/53 OSN 54/2/52). Podobnie jak i nieruchomości rolnej, nawet gdy ta leży odłogiem. Z zasad doświadczenia życiowego wynika bowiem, że osoba borykająca się z problemami zdrowotnymi powinna dysponować pewnym zabezpieczeniem na wypadek jakichś poważniejszych powikłań nawet gdy Państwo deklaruje powszechny oraz bezpłatny dostęp do służby zdrowia. Pozostaje bowiem cały szereg kosztów dodatkowych choćby na część leków nierefundowanych czy zaordynowanej diety. Biorąc pod uwagę wiek skarżącego oraz wskazywane przezeń problemy zdrowotne trudno czynić mu zarzuty, że nie stara się poprawić swej sytuacji własnym staraniem. Skarżący nie za bardzo miał też możliwości by poczynić stosowne oszczędności. Pomijając, że taka argumentacja niezbyt przyjmuje się w praktyce orzeczniczej sadów administracyjnych ważniejszym jest to, że dochody skarżącego są jednak niższe od przeciętnych zarobków pracowników zatrudnionych w gospodarce. Wreszcie okolicznością znaną z urzędu postaje i to, że prócz rozpatrywanej skarżący zainicjował jeszcze kolejne dwie sprawy sądowoadministracyjne. A choć w każdej z nich kwoty wymaganych wpisów nie przekraczają jednostkowo 100 zł to jednak ich zsumowanie prowadzi do wniosku, że aktualnie skarżący musi się liczyć z wyłożeniem 300zł.
Biorąc to wszystko pod uwagę należało skarżącemu udzielić pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i zwolnić od kosztów zgodnie z wnioskiem. Rozstrzygnięciu takiemu nie sprzeciwiały się przy tym wątpliwości referendarza gdy chodzi o dopuszczalność skargi. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że ze względu na treść art. 222 ppsa refleksem dokonania wezwania skarżącego o uiszczenie wpisu od skargi pozostaje, iż skarga niejako siłą faktu pozbawiana jest cechy oczywistej bezzasadności.
Z przytocznych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa w związku z art. 245 §3 ppsa.