Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. P. o ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi J. P. na bezczynność Wójta Gminy postanawia: ustanowić dla skarżącego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się ustanowienia adwokata.
Oświadczył, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną uwidocznił brak osób z którymi pozostawałby we wspólnym gospodarstwie domowym.
Określając swój majątek podał, że należy do niego 60 metrowy dom z 8 metrowym mieszkaniem oraz nieruchomość rolna o areale 3,56 ha leżąca odłogiem.
Stałe miesięczne dochody swego gospodarstwa domowego skarżący oszacował na 1225,68 zł emerytury wyjaśniając, że do wypłaty otrzymuje 1036 zł.
Uzasadniając swoje starania zaakcentował, że ma 68 lat. Ponieważ cierpi na szereg schorzeń znaczną cześć środków jakimi dysponuje pochłaniają wydatki na lekarstwa. Stan zdrowia ogranicza jego możliwości zarobkowe. Dom gdzie zamieszkuje pozbawiony jest podstawowych wygód jak woda, prąd, łazienka czy CO.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Okoliczność, że przed złożeniem obecnego wniosku o ustanowienie adwokata skarżący wcześniej domagał się zwolnienia od kosztów sądowych (k. 24) które na mocy postanowienia z dnia 19 września 2008 r. uzyskał (k. 47) nie ma większego znaczenia, po prostu dlatego, że przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej "ppsa" nie sprzeciwiają się możliwości wielokrotnego składania wniosku o przyznanie prawa pomocy. Co więcej, ponieważ aktualne żądanie skarżącego nie zachodzi na wcześniej udzielone prawo pomocy jego wniosek można i należy rozpatrzyć tylko w oparciu o przepisy określające przesłanki materialne warunkujące przyznanie prawa pomocy bez potrzeby sięgania do trybu przewidzianego w art. 165 ppsa. Inna rzecz, że wskutek przyjętej taktyki procesowej wniosek skarżącego należy rozpatrywać nie pod kątem przesłanki warunkującej przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym lecz pod kątem przesłanki warunkującej przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym a więc z przepisu art. 246 §1 pkt. 1 ppsa. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że w przypadku kolejnego pozytywnego dla niego rozstrzygnięcia skarżący mimo iż wnioskował o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym siłą faktu skorzysta jednak z prawa pomocy w zakresie całkowitym które obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata (por. art. 245 §2 ppsa). Przyjęciu odmiennej optyki stoją więc na przeszkodzie i argumenty jakie daje się wywieźć z porównania zakresów logicznych przepisów art. 245 §3 i §2 ppsa i zapatrywanie, że obniżenie standardów w takim przypadku, stanowiłoby nieuzasadnione uprzywilejowanie wnioskodawcy składającego dwa następujące po sobie wnioski najpierw poprzez zwolnienie go od kosztów sądowych a następnie poprzez ustanowienie na swoją rzecz kwalifikowanego zastępstwa procesowego w stosunku do wnioskodawców żądających od razu przyznania im prawa pomocy w zakresie całkowitym. Rozważania te gdy chodzi o sytuację skarżącego mają przy tym walor li tylko teoretyzujący. Na podstawie złożonego wraz z wnioskiem (art. 243 ppsa) oświadczenia skarżącego o jakim mowa w art. 252 ppsa - które należy uznać za wystarczające wobec tego, że wzywany uprzednich przedstawiał kopie posiadane dokumentacji medycznej w postaci zaświadczenia lekarskiego, karty informacyjnej leczenia szpitalnego, wyników badań specjalistycznych jakie był przechodził, odcinka emerytury, paragonu z apteki wraz z pisemnymi wyjaśnieniami - i opierając się na argumentacji zbieżnej z powołaną wcześniej należy podnieść, że możliwości płatnicze tego samotnego starszego emeryta z niezbyt wysokim świadczeniem a przy tym borykającego się z problemami natury z zdrowotnej są znikome nawet jeśli posiada niewielki dom i skrawek roli. Zbycia domu w celu zdobycia środków na koszty postępowania trudno od niego wymagać. Stanowiłoby to bowiem pozbawienie skarżącego koniecznego utrzymania (por. orzecz. SN z 6.11. 1953 r., IC 1427/53 OSN 54/2/52). Podobnie jak i nieruchomości rolnej, nawet gdy ta leży odłogiem. Z zasad doświadczenia życiowego wynika bowiem, że starsza osoba mająca problemy zdrowotne powinna dysponować pewnym zabezpieczeniem na wypadek jakichś poważniejszych powikłań nawet gdy Państwo deklaruje powszechny oraz bezpłatny dostęp do służby zdrowia. Pozostaje bowiem cały szereg kosztów dodatkowych. Biorąc pod uwagę wiek skarżącego trudno czynić mu zarzuty, że nie stara się poprawić swej sytuacji własnym staraniem.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie powołanych wyżej przepisów.