Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 31 grudnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. S. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata w sprawie ze skargi M. S. na bezczynność Burmistrza Miasta postanawia: I. przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym ustanawiając na jej rzecz adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka, II. w pozostałym zakresie wniosek oddalić.
Skarżąca w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagała się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego lub adwokata.
Oświadczyła, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną uwidoczniła brak osób pozostających z nią we wspólnym gospodarstwie domowym.
Określając swój majątek uwidoczniła, że jest współwłaścicielką domu zajmowanego obecnie przez lokatora bez tytułu prawnego, który nie płaci czynszu. Nie posiada innych nieruchomości, zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.
Swoje miesięczne dochody uczestniczka oszacowała na kwotę 920 zł renty wraz z dodatkiem opiekuńczym wynikającym z ustalonej I grupy inwalidzkiej.
Uzasadniając swoje starania zaakcentowała, że nie stać ją na adwokata z wyboru, który sporządziły i wniósł skargę kasacyjną od krzywdzącego ją postanowienie tutejszego sądu. Wskazując na to wyraziła żal, że przez działania urzędu od lat nie ma możliwości zamieszkania w swoim domu. Podniosła, że jest osobą schorowaną, w podeszłym wieku. Powiada, że większą cześć swojej renty przeznacza na lekarstwa. Twierdzi, że nie ma własnego mieszkania, gdyż w czasie powodzi w 1997 r. budynek rodzinny został zalany i uszkodzenie jego konstrukcji nie pozwala na zamieszkanie w nim. W konsekwencji korzysta z pomocy krewnych i znajomych.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym jeśli wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Ze sformułowania przesłanki zawartej w art. 246 §1 pkt. 1 ppsa "nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów" wynika, że możliwości strony przekraczać musi opłacenie nawet minimalnych kosztów, które na gruncie postępowania sądowoadministrcyjnego wynoszą 100 zł (por. S. Babiarz, B. Dauter, M. Niezgódka-Medek; Koszty postępowania w sprawach administracyjnych i sądowoadministrcyjnych, Wyd. LexisNexis, Warszawa 2007 r. s. 249). Realia niniejszej sprawy nie bardzo pozwalają na czynienie takich ustaleń bo nie można tracić z pola widzenia, że wnosząc skargę skarżąca uiściła bez wezwania 100 zł wymaganego wpisu od skargi (vide: k. 5,6) a następnie 30 zł tytułem opłaty kancelaryjnej (k. 71). Okoliczność ta nie przekreśla jednak starań skarżącej w całej rozciągłości gdyż zgodnie z poglądami doktryny sąd nie jest związany żądaniem strony zawartym we wniosku o przyznanie prawa pomocy byleby tylko nie wyszedł ponad żądanie strony (por. komentarz J.P Tarno do art. 246 w : Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2004). Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest to, że w sytuacji gdy strona domaga się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, można przyznać jej to prawo w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie kwalifikowanego pełnomocnika (art. 245 §3 ppsa) jeśli nie jest w stanie ponieść takich kosztów bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 §1 pkt. 2 ppsa). Sytuacja strony wpisuje w się tę przesłankę. Skarżąca nie należy bowiem do osób zamożnych gdyż tak należy postrzegać osobę starszą, borykającą się z problemami natury zdrowotnej, uzyskującą dochód z renty której wysokość z jednej strony odbiega od przeciętnych zarobków w gospodarce, a z drugiej znaczną jego cześć pochłaniają wydatki na leki. Okoliczność, że skarżąca jest współwłaścicielką wskazywanego domu, nie zmienia tego spojrzenia. Z wyjaśnień skarżącej wynika bowiem, że nie przynosi on dochodu. Sprzedaży posiadanego udziału trudno byłoby zaś od niej wymagać bo osoba starsza, borykająca się z problemami zdrowotnymi powinna dysponować pewnym zabezpieczeniem na wypadek poważniejszych powikłań zdrowotnych nawet gdy Państwo deklaruje powszechny oraz bezpłatny dostęp do służby zdrowia. Z uzyskaniem pożyczki skarżąca natomiast może mieć problemy gdyż przy swoich bieżących dochodach kwestia wymaganej przez banki tzw. zdolności kredytowej jest dyskusyjna. Mając to na uwadze do rozważenia pozostaje tylko, co będzie dla strony korzystniejsze. Zwolnienie od kosztów sądowych czy ustanowienie adwokata z urzędu. W ocenie orzekającego rozwiązaniem korzystniejszym będzie ustanowienie dla skarżącej adwokata którego wyznaczy właściwy organ samorządu zawodowego. W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym przy składaniu skargi kasacyjnej obowiązuje bowiem tzw. przymus adwokacko-radcowski a przy swoich dochodach skarżąca o wiele łatwiej podoła kosztom sądowym, które na obecnym etapie ograniczają się w zasadzie do konieczności uiszczenia 100 zł tytułem wpisu od skargi kasacyjnej ustalonego w oparciu o §3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczególnych zasad pobierania wpisu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 03/221/2193) aniżeli opłaci własnym sumptem wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika z wyboru. Rozstrzygnięcie takie odpowiada przy tym rzeczywistym staraniom strony. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że we wszystkich swych pismach i wniosku skarżąca akcentowała przede wszystkim to, że zależy jej na adwokacie, który sporządziłby i wniósł skargę kasacyjną.
Z przytoczonych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa w związku z art. 245 §3 ppsa.