Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku E. S. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi E. S. na przewlekłość postępowania Prezydenta Miasta postanawia: I. zwolnić skarżąca od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącej adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżąca w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagała się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata. Oświadczyła, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną i majątkową uwidoczniła brak osób pozostających z nią we wspólnym gospodarstwie domowym, brak nieruchomości, brak zasobów pieniężnych i brak przedmiotów wartościowych.
Swoje miesięczne dochody oszacowała na kwotę 831,15 zł renty.
Uzasadniając swoje starania podniosła, że na postanowienie WSA przysługuje skarga do NSA, która musi być sporządzona przez pełnomocnika będącego adwokatem.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, o ile wykaże że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
W realiach niniejszej sprawy skarżąca złożyła oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa. Oświadczenie to obrazuje, że skarżąca nie należy do osób zamożnych. Tak bowiem należy postrzegać osobę samotnie gospodarującą, bez jakiegokolwiek majątku, utrzymującą się z niewielkiej renty. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że przy obecnym poziomie cen oraz usług środki jakie skarżąca ma do dyspozycji wystarczają na opędzenie podstawowych potrzeb życiowych. W takiej sytuacji konieczność wygospodarowania środków na koszty sądowe i opłacenie pełnomocnika z wyboru jest problematyczne i uzasadnia twierdzenie, że skarżąca nie jest w stanie ponieść tych kosztów. Biorąc to pod uwagę udzielono więc skarżącej zgodnie z wnioskiem pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, kierując się przesłankami ekonomicznymi a nie charakterem sprawy. Jedynym kryterium, od którego przepis art. 246 ppsa uzależnia przyznanie prawa pomocy jest bowiem brak możliwości poniesienia przez stronę jakichkolwiek lub pełnych kosztów postępowania.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.