Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Marcinowski po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. T. na bezczynność Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w przedmiocie choroby zawodowej postanawia: odrzucić skargę.
Skarżąca pismem nadanym w dniu [...] stycznia 2008 r. złożyła bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego . Skarżąca wskazuje, że po uchyleniu wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie w dniu 21 grudnia 2006 r. sygn. akt III SA/Lu 406/06, zapadłych w sprawie choroby zawodowej: decyzji Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] oraz poprzedzającej ją decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...], organ I instancji, który powinien sprawę ponownie rozpatrzyć, pozostaje w bezczynności, nie wykonując tym samym wyroku Sądu.
Organ wyjaśnił, że sprawa jest w toku i wskazał przyczyny które uniemożliwiły wcześniejsze zakończenie postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Pismo stanowi skargę na bezczynność organu po wyroku uchylającym akt tego organu, przewidzianą w art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej ppsa), zgodnie którym - w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie żądając wymierzenia temu organowi grzywny.
Wszczęcie postępowania sądowego o zastosowanie środków określonych w komentowanym przepisie ma na celu ukaranie organu za niewykonanie wyroków sądowych oraz jego dyscyplinowanie. Charakter tego postępowania, odrębny od kwestii samego meritum sprawy administracyjnej wskazuje, że przesłanki jego wszczęcia muszą być interpretowane ściśle.
Skarżąca wniosła skargę bezpośrednio do sądu, nie będąc zapewne świadoma tego, że powinna wcześniej wezwać organ do podjęcia aktywności w załatwieniu sprawy. Nie zmienia to faktu, że nie dopełniła czynności warunkującej wniesienie skargi w tym przedmiocie do sądu. Tym samym skarga taka jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie 58 § 1 pkt 6 ppsa (tak też np. B. Dauter - Zarys metodyki pracy sędziego sądu administracyjnego, Warszawa 2008 r., s. 394).
Stwierdzony błąd proceduralny nie pozbawia skarżącej prawa wnoszenia skargi w przyszłości, a odrzucenie skargi oznacza, że Sąd w tym postępowaniu w ogóle nie mógł badać jej zasadności merytorycznej i słuszności podnoszonych argumentów. Ustawa nie ogranicza wniesienia skargi żadnym terminem, więc może to nastąpić w każdym czasie, nie później jednak niż do wykonania wyroku albo wydania aktu lub podjęcia czynności, przy czym skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego bezczynność jest skarżona.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 powołanej ustawy, Sąd orzekł jak w postanowieniu.