Dnia 20 października 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirella Ławniczak po rozpoznaniu w dniu 20 października 2011 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi x na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji dotyczącej określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za miesiące styczeń 2007 i styczeń 2008 roku postanawia : odrzucić skargę
Zgodnie z treścią przepisu art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwana dalej ppsa), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie m. in. w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Na tryb zaskarżania wskazuje zaś art. 52 § 1 ppsa, zgodnie z którym skargę można wnieść dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 ppsa). Podkreślić przy tym trzeba, że wyliczenie środków zaskarżenia w przywołanym wyżej przepisie ma charakter przykładowy. To zaś prowadzi do wniosku, że w wypadku skargi na bezczynność środkami takimi będą zażalenie przewidziane w art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz ponaglenie przewidziane w art. 141 § 1 Ordynacji podatkowej (zob. A. Kabat [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka - Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2005, s. 140).
Ponadto należy zwrócić w tym miejscu uwagę, że niewyczerpanie przez stronę - przed wniesieniem skargi - środka zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym skutkuje niedopuszczalnością skargi (por. postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2005 r., sygn. akt I SAB/Wa 176/04, publ. LEX nr 165023 oraz z dnia 3 grudnia 2009 r., sygn. akt I SAB/Wa 269/09, publ. LEX 542877).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że skarżąca nie wyczerpała przed wniesieniem skargi środka zaskarżania jaki służył jej w postępowaniu administracyjnym. W postępowaniu tym służyło jej bowiem ponaglenie, które w myśl art. 141 Ordynacji podatkowej winna wnieść do organu podatkowego wyższego stopnia. Wprawdzie skarżąca spółka złożyła ponaglenie, ale nie czekała na rozstrzygnięcie w tej sprawie.
Zgodnie z przyjętym orzecznictwem sądów administracyjnych samo wniesienie do właściwego organu podatkowego ponaglenia w trybie art. 141 § 1 Ordynacji podatkowej nie jest wystarczającą przesłanką dla wniesienia do sądu administracyjnego skargi na bezczynność, wniesienie skargi na bezczynność organu w postępowaniu podatkowym uzależnione jest bowiem od rozpatrzenia wspomnianego ponaglenia (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lutego 2006 r., sygn. akt I FSK 588/05, publ. LexPolonica nr 1474122).
Z akt administracyjnych niniejszej sprawy nie wynika, aby organ wyższego stopnia rozpoznał ponaglenie.
W związku z powyższym, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ppsa oraz art. 52 § 1 i § 2 ppsa orzeczono jak w sentencji postanowienia.