Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Moskała Sędziowie: - Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska - Asesor WSA Anetta Chołuj Protokolant Monika Mikołaczyk po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi A. L. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy Z. Ś. postanawia: odrzucić skargę.
Skarżący A. L. wniósł skargę na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy Z. Ś., domagając się wydania decyzji odnośnie pozwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.
W uzasadnieniu skargi podniósł, że w dniu 18 listopada 2003 r. zwrócił się do Wojewody D. ze skargą na przewlekłość postępowania w sprawie wydania zezwolenia na sprzedaż alkoholu przez Burmistrza Miasta i Gminy. Skarga ta została w dniu 28 listopada 2003 r. przekazana do rozpatrzenia Przewodniczącemu Rady Miejskiej w Z. Ś., lecz do dnia wniesienia skargi nie została rozpatrzona. Podniósł także, iż poprzednie zezwolenie utraciło swoją ważność z dniem 30 kwietnia 2004 r., co spowodowało konieczność zawieszenia prowadzonej działalności gospodarczej i pozbawiło go środków do życia.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda D. wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że zgodnie z art. 229 pkt 3 K.p.a. organem właściwym do rozpatrywania skargi dotyczącej zadań lub działań burmistrza jest rada gminy, której przekazano skargę A. L. W dniu 5 września 2003r. Rada Miejska rozpatrywała skargę państwa L., lecz nie podjęła uchwały w tym przedmiocie. Z prowadzonej korespondencji wynika zaś, że sprawa ta będzie ponownie rozpatrywana na posiedzeniu w dniu 4 czerwca 2004r. W tym stanie rzeczy Wojewoda D. w ramach sprawowanego nadzoru nad samorządem gminnym dopełnił wszystkich czynności mieszczących się w zakresie jego kompetencji. Stąd też brak jest podstaw do uwzględnienia skargi na bezczynność Wojewody D.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Celem sądowej kontroli działalności administracji jest doprowadzenie do zniesienia sprzecznego z prawem działania organu lub jego bezczynności, nie zaś podejmowanie działań lub rozstrzygnięć merytorycznych w sprawie. Postępowanie sądowoadministracyjne nie powinno bowiem zastępować postępowania administracyjnego. Powyższa zasada została wyrażona w art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który stanowi, że skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Zwolnienie od tego obowiązku dotyczy tylko wnoszących skargę: prokuratora lub Rzecznika Praw Obywatelskich. Legalną definicję środków zaskarżenia, których wyczerpanie jest warunkiem koniecznym skutecznego wniesienia skargi zawarto w art. 52 § 2 ww. ustawy. W myśl tego przepisu przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
W przedmiotowej sprawie ma zastosowanie ustawa z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego, który w art. 35 i 36 określa terminy załatwienia spraw, a także reguluje konsekwencje niedotrzymania tych terminów przez organy. Art. 37 § 1 tej ustawy stanowi z kolei o służących strome postępowania administracyjnego środkach zwalczania bezczynności organu administracyjnego. Zgodnie z jego treścią na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 K.p.a. stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Ponieważ przedmiotem skargi A. L. była bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy przysługiwał mu środek zaskarżenia w postaci zażalenia do organu wyższego stopnia - którym w myśl art. 17 pkt 1 K.p.a. było Samorządowe Kolegium Odwoławcze.