Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kowalik - Grzanka po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. B. w przedmiocie wymierzenia Wojewodzie grzywny z powodu nieprzekazania skargi wraz z odpowiedzią na skargę oraz aktami administracyjnymi postanawia odmówić wymierzenia grzywny.
Decyzją Starosty z dnia 27 marca 2009 r. znak [...] D. B. został uznany za osobę bezrobotną z dniem 24 marca 2009 r.
W następstwie odwołania od w/w decyzji Wojewoda decyzją z dnia 29 kwietnia 2009 r. nr [...] uchylił w/w rozstrzygnięcie organu I instancji i odmówił uznania w/w za osobę bezrobotną.
W dniu 28 maja 2009 r. do Urzędu Wojewódzkiego wpłynęła skarga D. B. na decyzję z dnia 29 kwietnia 2009 r.
Decyzją z dnia 8 czerwca 2009 r. nr [...] Wojewoda działając na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm.) uchylił w całości własną decyzję z dnia 29 kwietnia 2009 r. oraz utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia 27 marca 2009 r. W przedmiotowej decyzji Wojewody jako datę wydania rozstrzygnięcia przez organ I instancji błędnie wskazano dzień "29 kwietnia 2009 r."
W dniu 2 kwietnia 2010 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wpłynął wniosek D. B. o wymierzenie w trybie art. 55 § 1 grzywny Wojewodzie za nieprzekazanie skargi na decyzję z dnia 29 kwietnia 2009 r. wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę.
Wojewoda w piśmie z dnia 23 kwietnia 2010 r. wskazał, że decyzja z dnia 29 kwietnia 2009 r. została uchylona w trybie autokontroli w oparciu o art. 54 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu administracyjnego, co skutkowało utrzymaniem w obrocie prawnym pozytywnego dla D. B. rozstrzygnięcia uznającego wnioskodawcę za osobę bezrobotną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Przepis art. 55 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej w skrócie p.p.s.a.), stanowi, że w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art 54 § 2 p.p.s.a. sąd, na wniosek skarżącego, może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Przepis art. 54 § 2 p.p.s.a. nakłada zaś na organ obowiązek przekazania sądowi skargi wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy, w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia.
Należy podnieść, że sformułowanie "sąd [...] może orzec [...]" zawarte w art. 55 § 1 p.p.s.a. " wskazuje, że mimo wystąpienia określonych w ustawie przesłanek, sąd nie jest zobligowany do wymierzenia grzywny, gdyż kwestia ta została pozostawiona jego uznaniu.
Oznacza to, że przy rozstrzyganiu stosownego wniosku sąd obowiązany jest rozważyć, czy ewentualna grzywna spełni swoje funkcje. Co istotne, Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności danej sprawy, w szczególności rozważyć przyczyny ewentualnego niewypełnienia przez organ obowiązków, czas jaki upłynął od wniesienia skargi, a także okoliczność, czy przed rozpatrzeniem wniosku o wymierzenie grzywny organ ten podejmował starania aby obowiązkowi uczynić zadość.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że wydanie decyzji w trybie autokontroli, powodujące w dalszej kolejności bezprzedmiotowość postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie oraz bierna postawa skarżącego po wydaniu rozstrzygnięcia autokontrolnego przemawiają za niecelowością wymierzenia organowi grzywny i uzasadniają nieuwzględnienie złożonego przez skarżącego wniosku.
W tym miejscu należy bowiem wskazać, że pierwotnie, tj. decyzją organu I instancji wnioskodawca został uznany za osobę bezrobotną. W świetle decyzji Wojewody z dnia 8 czerwca 2009 r. wydanej w trybie autokontroli (a więc po wniesieniu skargi) status ten został wnioskodawcy utrzymany. Oznacza to, że w wyniku uchylenia własnej wadliwej decyzji, sprawa nabycia przez wnioskodawcę statusu osoby bezrobotnej została przez organy administracji publicznej rozstrzygnięta zgodnie z żądaniem wnioskodawcy.
Na marginesie jedynie dodatkowo wskazać należy, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wyrażany jest pogląd, iż nawet uwzględnienie skargi strony przez organ w trybie autokontroli wynikającej z art. 54 § 3 p.p.s.a. nie zwalnia organu administracji publicznej od określonych w tym przepisie obowiązków bowiem to właściwy sąd administracyjny jest uprawniony do umorzenia postępowania zainicjowanego skargą, które w związku z jej uwzględnieniem przez organ stało się bezprzedmiotowe.
Nie negując co do zasady słuszności tego poglądu, uwzględniając dopuszczoną przez ustawodawcę fakultatywność wymierzenia organowi grzywny, na podstawie art. 55 § 1 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku orzekł jak w sentencji.