Kraków, dnia 25 listopada 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Janusz Kasprzycki po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu J. J. od zarządzenia Referendarza Sądowego z dnia 23 września 2016 r. pozostawiającego bez rozpoznania wniosek o prawo pomocy postanawia utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
J. J. (dalej skarżący) złożył w dniu 2 maja 2016 r. (data nadania) wniosek o przyznanie prawa pomocy na formularzu "PPF".
Referendarz Sądowy zarządzeniem z dnia 23 września 2016 r. pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania wobec nieuzupełnienia braków formalnych wniosku polegających na niedokonaniu w rubrykach od 3.1 do 3.5 oraz 4.1 i 4.2 odpowiednich wykreśleń i skreśleń oraz nieprzedstawienie ewentualnych wyjaśnień, które umożliwiłyby nadanie wnioskowi o przyznanie prawa pomocy dalszego biegu. Skarżący został uprzednio wezwany o uzupełnienie braków formalnych wniosku pismem z dnia 16 czerwca 2016 r., doręczonym w dniu 4 lipca 2016 r.
Zarządzenie Referendarza doręczono skarżącemu w dniu 17 października 2016 r.
Pismem nadanym w dniu 24 października 2016 r., skarżący wniósł skutecznie sprzeciw od ww. zarządzenia, domagając się uchylenia zaskarżonego zarządzenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 259 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz.U. z 2016 r., poz. 718, dalej P.p.s.a.) od zarządzeń i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, strona albo adwokat, radca prawny, doradca podatkowy lub rzecznik patentowy mogą wnieść do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego sprzeciw w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia zarządzenia lub postanowienia. Sprzeciw wniesiony przez adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego wymaga uzasadnienia. Zgodnie z przepisem art. 260 § 1 rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. § 2. W sprawach, o których mowa w § 1, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu. § 3. Sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym.
Zgodnie z przepisem art. 257 P.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został złożony na urzędowym formularzu lub którego braków strona nie uzupełniła w zakreślonym terminie, pozostawia się bez rozpoznania.
Złożony przez skarżącego na formularzu "PPF" wniosek o przyznanie prawa pomocy zawierał braki formalne uniemożliwiające nadanie biegu wnioskowi, których skarżący mimo wezwania nie uzupełnił. W szczególności za brak formalny należy uznać nieoznaczenie zakresu żądanej pomocy, która zgodnie z przepisami art. 244-246 P.p.s.a. może przybrać formę całkowitą (zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego) lub częściową (zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego). Cechą odróżniającą zakres prawa pomocy jest charakter przesłanek, które należy spełnić. W przypadku zakresu całkowitego prawa pomocy osoba musi wykazać, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, a w przypadku częściowego zakresu prawa pomocy osoba musi z kolei wykazać, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Sąd, nie dysponując jednoznacznym żądaniem strony określającym zakres wnioskowanej pomocy, nie ma możliwości samodzielnego wyboru kryteriów oceny złożonego przez skarżącego oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym.
Wobec powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, na podstawie przepisu art. 260 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz.U. z 2016 r., poz. 718) orzekł jak w sentencji postanowienia.