Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. S. o przyznanie prawa pomocy postanawia: I. zwolnić wnioskodawcę od kosztów sądowych, II. ustanowić dla wnioskodawcy radcę prawnego, którego wyznaczy Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego.
Oświadczył, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Uwidocznił brak osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie domowy. Podał, że nie ma żadnych nieruchomości ani przedmiotów wartościowych i nie osiąga żadnego dochodu. Wskazał, że posiada ok. 3100 zł oszczędności w Zakładzie Karnym (tzw. żelazną kasę) do rozporządzenia po opuszczeniu zakładu.
Uzasadniając swoje starania zaakcentował, że aktualnie jest osadzony w zakładzie karnym. Postrzega siebie jako osobę bezdomną. Powiada, że po zakończeniu kary, której koniec przypada na połowę września br. nie będzie miał gdzie zamieszkać. Nie ma żadnego meldunku. Po opuszczeniu zakładu karnego podejmie pracę. Na zakup lub wynajęcie mieszkania nie będzie go jednak stać. Z wcześniejszych pism skarżącego wynika, że w zakładzie karnym przebywa od kwietnia 2002 r. Obecnie nie pracuje. Jest obciążony zadłużeniem alimentacyjnym.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne" (art. 252 ppsa) przy czym owa dokładność stopniowana jest przekonaniem sądu i referendarza, że strona podnoszone przez siebie okoliczności "wykazała". Zgodnie natomiast z art. 255 ppsa jeżeli oświadczenie strony okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych względnie wzbudzi wątpliwości można zażądać od strony dodatkowych oświadczeń oraz przedłożenia dokumentów źródłowych. Zestawienie tych przepisów pozwala dojrzeć przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję prawną, która opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się w sytuacji strony i nie wzbudza ono jakichś istotnych wątpliwości to tym samym nie ma obowiązku wzywania strony o składanie dodatkowych oświadczeń i przedkładanie dokumentów źródłowych. Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty postępowania pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony nie będzie stać na ich poniesienia to może wydać rozstrzygniecie bez konieczności prowadzenia dalszych czynności.
Odnosząc te uwagi do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skarżący złożył oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa wskazując na swoją aktualną sytuację. Generalnie przy braku majątku i bieżących dochodów, konieczność wygospodarowania potrzebnych sum na koszty postępowania stanowi problem dla osadzonych. Okoliczność, że wnioskodawca posiada ok. 3 tyś zł oszczędności w ramach tzw. żelaznej karty nie powinna zaś rozstrzygać na jego niekorzyść ex machina. Po pierwsze nie można tracić z pola widzenia tej części wyjaśnień wnioskodawcy, gdzie wskazuje że środki te będzie miał do rozporządzenia dopiero po opuszczeniu zakładu karnego a po drugie, że będzie musiał wówczas zorganizować sobie w jakiś sposób życie na wolności. Nie można też zapominać o sygnalizowanym zadłużeniu alimentacyjnym wnioskodawcy. W tych okolicznościach wnioskodawca istotnie nie jest więc w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania a skoro tak to można mu zgodnie z wnioskiem udzielić pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekając jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa. Rozstrzygnięcie takie uwzględnia bowiem aktualną sytuację życiową wnioskodawcy i jego stan majątkowy zabezpieczając gwarantowane konstytucją prawo do sądu. Nadto wspiera zasadę równości broni - będącą jednym z elementów szerszej koncepcji rzetelnego procesu - która wymaga, aby każda ze stron miała daną rozsądną możliwość przedstawienia swojej sprawy na zasadach, które nie stawiają jej w bardziej niekorzystnej sytuacji niż jej przeciwnika procesowego co także oznacza daną stronom możliwość zapoznania się i ustosunkowania do całości materiału dowodowego lub poczynionych oświadczeń. Na gruncie rozstrzyganego przypadku ma to istotne znaczenie gdyż osadzenie wnioskodawcy w zakładzie karnym stawia go w gorszej pozycji procesowej względem strony przeciwnej. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że - via facti - pozbawiony jest możliwości nieskrępowanego przeglądania akt sprawy czy dostępu do interesujących go przepisów, literatury fachowej i orzecznictwa. Okoliczność, na ile pozostaje odpowiedzialny za taki stan rzeczy i na ile ograniczony jest swoimi możliwościami intelektualnymi ma w tym aspekcie znaczenie drugorzędne.
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.