O zaliczeniu urządzeń wodnych lub cieków wodnych do melioracji wodnych podstawowych bądź do melioracji wodnych szczegółowych decyduje charakter tych urządzeń lub cieków, a samo zaliczenie następuje z mocy prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 204 par. 1 Kpa skargę Państwowego Gospodarstwa Rybackiego w K. na pismo Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 4 grudnia 1990 r. w przedmiocie zakwalifikowania doprowadzalnika do urządzeń melioracji.
Departament Gospodarki Ziemią i Urządzeń Rolnych Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej skierował do Państwowego Gospodarstwa Rybackiego w K. pismo z dnia 4 grudnia 1990 r., zawiadamiające o braku możliwości "przekwalifikowania doprowadzalnika wodnego M.K. do urządzeń melioracji podstawowych", gdyż takie przekwalifikowanie "przerzucałoby" koszty utrzymania wspomnianego doprowadzalnika na budżet Państwa. Poinformowano również, że podtrzymuje się decyzję Ministra Rolnictwa z 1972 r. zobowiązującą to Przedsiębiorstwo do bieżącej konserwacji obiektu, doprowadzającego wodę do stawów rybnych w K. Wprawdzie z tego pisma wynika, że po wykonaniu regulacji M.K. wymiary jej koryta odpowiadają parametrom cieku podstawowego, ale nie może to decydować o przekwalifikowaniu tego urządzenia do urządzeń melioracji podstawowych, ponieważ jest ono wyłącznie doprowadzalnikiem i kanałem zrzutu wody ze stawów rybnych Państwowego Gospodarstwa Rybackiego w K.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Państwowe Gospodarstwo Rybackie w K. wnosi o uchylenie decyzji zawartej w powołanym wyżej piśmie. W uzasadnieniu skargi wskazano, że Ministerstwo - nie dokonując analizy materiału dowodowego - wydało decyzję sztucznie utrzymującą dotychczasowy status urządzenia jako urządzenia melioracyjnego szczegółowego. Za pomocą dołączonych dokumentów Przedsiębiorstwo wykazało rzeczywisty charakter M.K. jako zabezpieczającego przed powodzią urządzenia melioracji podstawowych, a ponadto -jako urządzenia służącego do przepływu wód /art. 91 ust. 2 pkt 1 i 2 prawa wodnego/. M.K. zabezpiecza więc K. przed powodzią, stanowiąc naturalny doprowadzalnik wód. Tego typu parametry nie są potrzebne do korzystania z wody M.K. do celów rybackich skarżącego, korzystanie bowiem przez Gospodarstwo Rybackie w G. z prowadzonej przez ten ciek wody odbywa się na ogólnie przyjętych zasadach limitowanego poboru /240 1/sek. w myśl pozwolenia wodnoprawnego/ i kontrolowanego zrzutu. Pobór wody następuje w jednym punkcie za pomocą jazu, skąd właściwym doprowadzalnikiem, będącym własnością Państwowego Gospodarstwa Rybackiego i nie mającym nic wspólnego z omawianą M.K., woda zasila kompleks stawowy w K. W innym punkcie odbywa się kontrolowany przez istniejące urządzenia stawowe zrzut tej wody. Nie jest więc zasadny wniosek, iż M.K. jest wyłącznie doprowadzalnikiem i kanałem zrzutu wody ze stawów. Wskazany wyżej charakter tego urządzenia daje podstawę do uznania go za urządzenie melioracji wodnych podstawowych.
W odpowiedzi na skargę zawarty jest wniosek o jej oddalenie ze względów formalnych, gdyż pismo z dnia 4 grudnia 1990 r. nie jest decyzją, a Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej może poszczególne cieki wodne zaliczyć do urządzeń melioracji podstawowych w drodze rozporządzenia, a nie decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarówno w skardze, jak w odpowiedzi na skargę przytaczano na uzasadnienie stanowisk art. 91 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./. Przepis ten dzieli urządzenia melioracji wodnych na podstawowe i szczegółowe. Wymienia, które obiekty lub cieki wodne zalicza się do melioracji wodnych podstawowych, a które do melioracji wodnych szczegółowych. Z przepisu tego nie wynika, że zaliczenie określonego obiektu lub cieku wodnego do jednej z wyżej wymienionych kategorii melioracyjnych następuje w drodze decyzji administracyjnej. Nie wynika to również z innych przepisów zawartych w rozdziale 2 działu IV prawa wodnego, określających w miarę szczegółowo podmioty obowiązane do ponoszenia kosztów związanych z wykonaniem i utrzymaniem poszczególnych rodzajów melioracji. Porównanie treści tych wszystkich przepisów pozwala na stwierdzenie, że obowiązuje reguła, według której o zaliczenia urządzeń wodnych lub cieków wodnych do melioracji wodnych podstawowych bądź do melioracji wodnych szczegółowych decyduje charakter tych urządzeń lub cieków, a samo zaliczenie następuje z mocy prawa, bez potrzeby wydania decyzji administracyjnej. Tę regułę potwierdza wyjątek wynikający z regulacji zawartej w art. 91 ust. 6 prawa wodnego, upoważniającym Ministra Rolnictwa do zaliczenia poszczególnych cieków wodnych do urządzeń melioracji wodnych podstawowych. W tym jednak wypadku zaliczenie również nie następuje w drodze decyzji administracyjnej, lecz w drodze aktu normatywnego w postaci rozporządzenia.
Skoro żądanie strony skarżącej nie mogło być rozstrzygnięte w drodze decyzji administracyjnej, pismo z dnia 4 grudnia 1990 r. nie jest taką decyzją, lecz stanowi jedynie informację. Pismo to zresztą zostało podpisane przez dyrektora departamentu, a więc podmiot nie będący organem uprawnionym do wydawania decyzji.
Do sądu administracyjnego zaś mogą być zaskarżone decyzje administracyjne /art. 196 par. 1 Kpa/. Dlatego skarga, jako niedopuszczalna, podlega na podstawie art. 204 par. 1 Kpa odrzuceniu.