Sprawa ze skargi na decyzję SKO w K. w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej w kwestii wniosku pełnomocnika strony skarżącej o przyznanie wynagrodzenia tytułem nieopłaconej pomocy prawnej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: , Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek, , , po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2011r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B.D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej w kwestii wniosku pełnomocnika strony skarżącej o przyznanie wynagrodzenia tytułem nieopłaconej pomocy prawnej postanawia: odmówić przyznania adwokatowi T.W. wynagrodzenia tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 23 marca 2011r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach przyznał B.D. prawo pomocy poprzez ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej.

Na tej podstawie Okręgowa Rada Adwokacka w K. wyznaczyła dla skarżącej pełnomocnika w osobie adwokata T.W., który reprezentował stronę w postępowaniu przed sądem I instancji.

Na rozprawie, która odbyła się w dniu 29 listopada 2011r. pełnomocnik strony skarżącej wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wniosek ten nie zawierał oświadczenia, że koszty nie zostały opłacone w całości lub w części. Wyrokiem z dnia 29 listopada 2011r. Sąd oddalił skargę B.D.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. wyznaczony adwokat ma prawo do wynagrodzenia za podjęte czynności w zakresie nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Pełnomocnik ustanowiony w ramach przyznanego stronie prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 250 P.p.s.a. w związku z faktycznym udzielaniem pomocy prawnej.

Szczegółowe zasady przyznania wynagrodzenia reguluje natomiast rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348). W myśl § 20 cytowanego rozporządzenia, każdy wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że koszty te nie zostały opłacone w całości lub części. Oświadczenie to jest niezbędnym elementem uzasadnienia wniosku o przyznanie kosztów. Stanowi bowiem przesłankę do przyjęcia, że za świadczoną pomoc prawną adwokat nie otrzymał wynagrodzenia, a zatem, że zachodzi podstawa do poniesienia tych kosztów przez Skarb Państwa zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.). Badanie istnienia tej przesłanki jest konieczne z uwagi na fakt, że sąd jako dysponent środków publicznych odpowiada za zasadność i legalność ich wydatkowania (por. postanowienie SN z dnia 14 października 1998r., sygn. akt. II CKN 687/98, OSNC 1999/3/63).

Pełnomocnik na rozprawie wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu, jednak nie zawarł w nim oświadczenia, że koszty te nie zostały opłacone w całości lub w części. Tym samym nie wypełnił on dyspozycji wyżej przytoczonego § 20 rozporządzenia z dnia 28 września 2002r.

Zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych, brak oświadczenia pełnomocnika, o jakim mowa w § 20 rozporządzenia wywołuje skutki materialnoprawne polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełnienia braków formalnych pisma procesowego opisanego w art. 49 P.p.s.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2006 r. sygn. akt II FSK 862/05, Lex nr 242945, postanowienie NSA z dnia 18 października 2005 r., sygn. akt II FZ 625/05, niepublikowane oraz postanowienie NSA z 18 czerwca 2008 r. sygn. akt. I OZ 390/08, niepublikowane).

W tym stanie rzeczy, na podstawie wyżej przytoczonych przepisów, należało orzec jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1