Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka, , , po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego w kwestii wniosku pełnomocnika skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia.
Postanowieniem z dnia 16 listopada 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpatrzeniu wniosku M.D. odmówił wyłączenia od orzekania w niniejszej sprawie sędziego NSA Tadeusza Michalika, sędziego WSA Beaty Kalagi- Gajewskiej oraz sędziego NSA Szczepana Praxa.
Powyższe postanowienie zostało doręczone pełnomocnikowi strony skarżącej radcy prawnemu R.K. w dniu 30 listopada 2015 r., co wynika ze znajdującego się w aktach zwrotnego potwierdzenia odbioru (k.79). Wobec tego termin do złożenia zażalenia upłynął z dniem 7 grudnia 2015 r.
W dniu 28 grudnia 2015 r. radca prawny R.K. upoważnił radcę prawnego M.Ć. do zastępowania w przedmiotowej sprawie ze skargi M.D.
W piśmie z dnia 29 grudnia 2015 r. pełnomocnik substytucyjny wniosła o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 16 listopada 2015 r. Uzasadniając wniosek pełnomocnik oświadczyła, że radca prawny R.K. po ustanowieniu go pełnomocnikiem z urzędu bezskutecznie próbował się skontaktować ze skarżącym, natomiast dnia 2 grudnia 2015 r. wysłał do M.D. kserokopię wskazanego wyżej postanowienia. Pełnomocnik podkreśliła, że skarżący nie posiada telefonu, co uniemożliwia kontakt z nim. Dodała, że radca prawny R.K. kilkakrotnie udawał się do miejsca zamieszkania skarżącego, ale go nie zastał. Zdaniem radcy prawnego M.Ć. pełnomocnik dochował wszelkiej staranności aby skontaktować się ze skarżącym, a o konieczności złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 16 listopada 2015 r. dowiedział się dopiero z pisma doręczonego do Kancelarii w dniu 28 grudnia 2015 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej p.p.s.a.), sąd może na wniosek przywrócić termin, jeżeli strona bez własnej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym. Zgodnie z brzmieniem art. 87 § 1 i § 4 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Zgodnie z art. 87 § 2 powołanej ustawy, we wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Przesłanki przywrócenia terminu, które muszą być spełnione łącznie aby wiosek mógł zostać rozpatrzony pozytywnie, określają przepisy § 1-4 art. 87 p.p.s.a. Są nimi:
- wniesienie wniosku o przywrócenie terminu w terminie 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu,
- uprawdopodobnienie okoliczności wskazujących na brak winy strony w uchybieniu terminu,
- powstanie ujemnych dla strony skutków w zakresie postępowania sądowego,
- równoczesne ze złożeniem wniosku dokonanie czynności, której strona nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 p.p.s.a.).
Z brzmienia cytowanych wyżej przepisów wynika, że instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć zastosowanie jedynie wtedy, gdy wszystkie określone w nich przesłanki zostaną spełnione łącznie, tj. wniesienie wniosku w ciągu siedmiu dni od ustania przeszkody uniemożliwiającej dochowanie terminu, dopełnienie (wraz z wnioskiem) czynności, dla której był ustanowiony termin oraz brak winy w uchybieniu terminu. Przywrócenie terminu do wniesienia skargi uzależnione jest od przesłanki uprawdopodobnienia przez wnoszącego wniosek braku winy po jego stronie w uchybieniu terminu. Przy czym uchybienie terminu jest niezawinione wówczas, gdy nawet przy dołożeniu najwyższej staranności strona nie mogła w terminie dopełnić czynności procesowej, a brak winy w uchybieniu terminu można uznać tylko wtedy, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Strona musi więc uwiarygodnić swą staranność, jak również fakt, że przeszkoda, która spowodowała niedotrzymanie terminu, była od niej niezależna. Zatem przywrócenie terminu nie jest więc dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.