Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L.G. na decyzję Prezydenta Miasta R. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego w kwestii wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy postanawia: 1. odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata z urzędu; 2. umorzyć postępowanie w zakresie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych.
W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skardze skarżący domagał się rozpatrzenia przez Sąd jego odwołania z dnia [...] od decyzji wydanych przez Prezydenta Miasta R. z dnia [...] przesłanego do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. oraz wystąpił o przyznanie adwokata z urzędu i zwolnienie z kosztów sądowych. Wniosek o przyznanie prawa pomocy nie został złożony na prawem przewidzianym druku. Skarżący zwrócił się o rozpoznanie odwołania od decyzji organu I instancji do tutejszego Sądu z powodu niedostatecznych w jego opinii środków prawnych, jakimi dysponuje Samorządowe Kolegium Odwoławcze.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o taką sytuację, gdy obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość przychylenia się do żądania. Taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie, w której skarga nawet nie może zostać rozpoznana. Bowiem skarga ta została wniesiona przez skarżącego bezpośrednio do Sądu jeszcze przed rozpatrzeniem odwołania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.
Natomiast, zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.). Powyższe oznacza, iż zaskarżeniu do sądu administracyjnego podlegają jedynie rozstrzygnięcia ostateczne, a więc takie, od których nie przysługuje już żaden środek zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym. W rozpoznawanej sprawie przesłanka ta nie została spełniona. Skarga jest więc oczywiście bezzasadna, co wyklucza przyznanie prawa pomocy. Oczywiście tylko w zakresie, w jakim skarżący nie korzysta z niego z mocy ustawy. Żądanie w tej materii jest wszak bezprzedmiotowe. Dlatego Sąd umorzył postępowanie w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych, ponieważ po myśli art. 239 pkt 1 lit. "a" powoływanej ustawy nie mają obowiązku uiszczania kosztów sądowych skarżący działalność lub bezczynność organów w sprawach z zakresu pomocy społecznej.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 i art. 247 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.