Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2013r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E.G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie usług opiekuńczych w kwestii zażalenia skarżącej na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 kwietnia 2013r. postanawia: odrzucić zażalenie.
Wyrokiem z dnia 9 października 2012r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę E.G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie usług opiekuńczych.
Od powyższego wyroku skarżąca wniosła osobistą skargę kasacyjną, która postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 kwietnia 2013 r. została odrzucona. Odpis tego postanowienia wraz z pouczeniem, że zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego doręczono skarżącej w dniu 19 kwietnia 2013r.
W terminie do wniesienia zażalenia na powyższe postanowienie E.G. wniosła pismo z dnia 20 kwietnia 2013r. zatytułowane "zażalenie". W tym piśmie zarzuciła Sądowi stronniczość, niesprawiedliwe rozpoznanie jej sprawy oraz nie zgodziła się z wyrokiem.
Powyższe pismo zostało potraktowane przez Sąd jako zażalenie na postanowienie z dnia 8 kwietnia 2013r. Jednocześnie skarżąca w pismach z dnia 21 kwietnia 2013r. oraz z dnia 13 maja 2013r. zawarła oświadczenia o cofnięciu jej zażalenia z dnia 20 kwietnia 2013r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 194 § 1 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny postanowienia, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej przysługuje zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z kolei art. 194 § 4 P.p.s.a stanowi, że zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, gdy zażalenie sporządzone jest przez sędziego, prokuratora, notariusza, radcę Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesora lub doktora habilitowanego nauk prawnych, będącego stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem albo jeżeli zażalenie wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka (art. 175 § 2 w związku z art. 194 § 4 zdanie drugie P.p.s.a.).
Wymóg sporządzenia zażalenia, o którym mowa w art. 194 § 4 P.p.s.a. przez profesjonalnego pełnomocnika, stanowi badaną przez Sąd przesłankę dopuszczalności zażalenia, a jej uchybienie skutkuje odrzuceniem zażalenia na podstawie art. 178 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a.
W niniejszej sprawie skarżąca pomimo prawidłowego pouczenia wniosła na postanowienie w przedmiocie odrzucenia skargi kasacyjnej zażalenie, które sporządziła osobiście. Jednocześnie należy zauważyć, iż w sprawie nie zachodzi ów szczególny przypadek, o którym mowa w art. 175 § 2 w związku z art. 194 § 4 zdanie drugie P.p.s.a., albowiem skarżąca nie należy do żadnej z wymienionych w tym przepisie kategorii osób, a tym samym nie jest zwolniona z przymusu adwokacko - radcowskiego przewidzianego na gruncie art. 194 § 4 P.p.s.a. Z tej przyczyny zażalenie jako niedopuszczalne podlega odrzuceniu na mocy art. 178 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a.
Jednocześnie oceniając cofnięcie przez skarżącą zażalenia, które powinno być sporządzone przez profesjonalnego pełnomocnika należy wyjaśnić, że Sąd z urzędu bada w pierwszej kolejności dopuszczalność wniesionego zażalenia ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jego odrzucenia. Zatem merytoryczne rozpatrzenie wniosku o cofnięcie zażalenia jest dopuszczalne, gdy zażalenie nie zawiera braków uniemożliwiających mu nadanie dalszego biegu, czyli zostało skutecznie wniesione. W konsekwencji należy przyjąć, że cofnięcie zażalenia może mieć miejsce tylko wówczas, gdy zażalenie jest dopuszczalne i nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie mu dalszego biegu.
Wobec powyższego Sąd na mocy art. 178 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.