Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2008r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zasiłku pielegnacyjnego w kwestii wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi postanawia: odmówić przywrócenia terminu
W dniu [...] A. D. skierował za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.
Przedmiotem skargi była decyzja organu z dnia [...] nr [...] doręczona skarżącemu do rąk własnych w dniu [...] .
W skardze zawarty został także wniosek o przywrócenie uchybionego do jej wniesienia terminu z powołaniem na załączony druk L4, potwierdzający pobyt skarżącego w okresie od [...] do [...] w Ośrodku Rehabilitacji Narządu Ruchu "Krzeszowice". Druk ten określał m.in., iż w wymienionym okresie skarżący mógł chodzić.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.
W celu ochrony praw stron, które uchybiły terminowi procesowemu, jak wskazany wyżej, ustawodawca stworzył instytucję przywrócenia uchybionego terminu. Instytucja ta jednak ma charakter wyjątkowy i uzależniona jest, jak stanowi art. 87 p.p.s.a., od spełnienia się łącznie trzech przesłanek, a mianowicie: wniesienia przez zainteresowanego prośby o przywrócenie terminu w ciągu 7 dni od ustania przeszkody, która uniemożliwiła mu dochowania terminu, dokonanie jednocześnie czynności, której w zakreślonym terminie nie dokonano, oraz uprawdopodobnienie, iż uchybienie terminu nastąpiło bez winy zainteresowanego. Przywrócenie terminu może nastąpić tylko wówczas, jeżeli, uchybienie nastąpiło bez winy strony , o czym stanowi art. 86 ustawy p.p.s.a.
W rozpatrywanej sprawie poza sporem pozostaje, że przeszkodą, którą skarżący wskazał w swej prośbie jako powód niedochowania terminu do wniesienia opłaty sądowej był jego pobyt na leczeniu rehabilitacyjnym w szpitalu w okresie od [...] do [...].
Osobisty odbiór zaskarżonej decyzji przez skarżącego , nota bene w miejscu jego zamieszkania, w okresie leczenia szpitalnego (w dniu [...]) świadczy o fakcie, iż skarżący mógł przemieszczać się poza teren szpitalny w czasie rehabilitacji.
Potwierdza ten fakt również treść przedstawionego zwolnienia szpitalnego, gdzie wskazano, iż w okresie objętym zwolnieniem szpitalnym chory mógł chodzić.
Trudno jest zatem zgodzić się ze skarżącym, iż nie miał on możliwości wniesienia skargi w ustawowym terminie.
Podzielając w tym miejscu pogląd prezentowany w dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach stwierdził, iż od strony postępowania winno się oczekiwać i wymagać szczególnej staranności w zakresie prowadzenia swych spraw. Oceniając wystąpienie tej przesłanki sąd przyjmuje obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy strona nie mogła usunąć zaistniałej przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.
W tym też kontekście analizując przywołane przez skarżącego zdarzenie mające uzasadniać uchybienie przez niego terminu, należy uznać, iż nie było to zdarzenie które może zostać zaliczone do okoliczności faktycznych uzasadniających brak jego winy, a wręcz wskazujące na brak należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw.
Okoliczności sprawy wskazują bowiem, iż rehabilitacja, jakiej poddany był w okresie do [...] nie wykluczała , przy dołożeniu minimum staranności, nadania skardze biegu w ustawowym terminie.
W tych warunkach Sąd nie mógł uwzględnić wniosku skarżącego orzekając na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a. jak w sentencji.