Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Tadeusz Michalik po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E.G. na decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego w kwestii wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata postanawia : odmówić przyznania prawa pomocy
W dniu 18 marca 2013 r. do tut. Sądu wpłynął wniosek strony skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata. Dotyczy on postępowania ze skargi na decyzję Prezydenta Miasta T. W treści urzędowego formularza wniosku o prawo pomocy PPF, strona skarżąca wskazała bowiem, iż przedmiotem jej skargi jest decyzja MOPS w T.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie zauważyć należy, iż prawo pomocy stanowi szczególną instytucję wyłączenia wobec skarżącego powszechnego obowiązku ponoszenia kosztów sądowych (w tym kosztów postępowania sądowoadministracyjnego), a także ustanowienia pełnomocnika, którego czynności finansowane są z publicznych środków. Przyznanie tego przywileju wymaga zarówno ustalenia, że sytuacja ekonomiczna, rodzinna, osobista strony uniemożliwia poniesienie przez nią wymienionych kosztów- art. 246 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. jak i wykluczenia, że skarga strony cechuje się oczywistą bezzasadnością- art. 247 p.p.s.a.
Jako przykład skargi oczywiście bezzasadnej można wskazać sprawę, w której przedmiotem zaskarżenia jest decyzja organu I instancji. W stosunku do takiego orzeczenia z uwagi na treść art. 52 § 1 p.p.s.a., nie można wnieść skutecznie skargi do Sądu administracyjnego. Z przepisu tego wynika bowiem, iż skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy z kolei rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przewidziany w ustawie.
W niniejszej sprawie do czynienia mamy z taką właśnie sytuacją, gdyż- jak zostało wskazane w treści urzędowego formularza wniosku o prawo pomocy- przedmiot skargi stanowi decyzja wydana przez organ I instancji tj. Prezydenta Miasta T. Taką skargę cechuje zatem oczywista bezzasadność, gdyż kwalifikuje się ona do odrzucenia.
Mając powyższe na uwadze, działając na podstawie art. 247 p.p.s.a. zgodnie z treścią, którego prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi, orzeczono jak w sentencji niniejszego postanowienia.