Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Teresa Kurcyusz -Furmanik po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2010r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E.O. na uchwałę Rady Miejskiej w D. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie działalności Kierownika Schroniska dla Ofiar Przemocy w D. w kwestii przyznania prawa pomocy postanawia przyznać skarżącej prawo pomocy w postaci adwokata z urzędu
Skarżąca E.O. po otrzymaniu postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach o odrzuceniu jej skargi złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy zarówno poprzez zwolnienie jej od kosztów sądowych, jak i ustanowienie adwokata.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył , co następuje;
Po myśli art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zwanej dalej p.p.s.a., stronie może zostać przyznane prawo pomocy. Prawo to obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych w całości lub w części, a także ustanowienie pełnomocnika w osobach adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego czy rzecznika patentowego bez ponoszenia przez stronę kosztów działania w sprawie tej osoby (art. 244 § 1 i 2 p.p.s.a.). W tym celu, jak mówi art. 252 p.p.s.a. konieczne jest złożenie przez stronę wniosku o określonej treści i na stosownym formularzu.
Skarżąca złożyła odpowiadający wymogom wyżej wskazanych przepisów wniosek, precyzując w nim rodzaj prawa pomocy, z jakiego chce skorzystać i wskazując w tym zakresie na zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Stosownie do treści jej art. 243 § 1 i art. 245 stronie może być przyznane prawo pomocy w zakresie częściowym (obejmujące zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego) lub całkowitym (obejmujące zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego).
Oceniając słuszność żądania skarżącej w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych należało uznać, iż jest to żądanie bezzasadne, bowiem skarga jej nie podlega wpisowi.
Rozpoznając w dalszej części żądanie skarżącej należało zbadać jej sytuację finansową w świetle treści art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.
Jak stanowi przepis art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy następuje w przypadku, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania sądowego.
Kryterium przesądzającym o przyznaniu bądź odmowie prawa pomocy jest przeto stan majątkowy osoby ubiegającej się o przyznanie tego prawa.
Trzeba przede wszystkim podkreślić, że udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest formą dofinansowania z budżetu państwa i przez to powinno sprowadzać się do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe.
Instytucja zwolnienia od kosztów sądowych stanowi zatem pomoc państwa dla osób, które z uwagi na swoją trudną sytuacje nie są w stanie bez uszczerbku w zabezpieczeniu koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny ponieść wydatków związanych z prowadzeniem postępowania sądowego.
Mając na uwadze podniesione okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż skarżąca nie jest w stanie ponieść kosztów związanych z opłatą honorarium profesjonalnego pełnomocnika. Nadto występujący na obecnym etapie sprawy przymus adwokacki uzasadnia uwzględnienie żądania skarżącej. Posiadane przez nią środki finansowe w istocie mogłyby nie pozwolić na opłacenie kosztów pełnomocnika, a w konsekwencji skarżąca pozbawiona byłaby prawa do wniesienia skargi kasacyjnej, co rozumiane szeroko stanowiłoby pozbawienie prawa do sądu.
Mając na uwadze podniesione okoliczności, na podstawie art. 245 § 3 i 246 § 3 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.