Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Adam Mikusiński po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2004r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w C.-D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. B. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie przyznania M. F. zasiłku celowego na zakup obuwia zimowego p o s t a n a w i a: odrzucić skargę.
Dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej w C.-D. wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.-B. wydaną na skutek odwołania M. F. od decyzji Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w C.-D. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie zmiany decyzji z dnia [...] r. Nr [...] w sprawie przyznania zasiłku celowego na zakup obuwia zimowego.
Stosownie do art. 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270) uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym, a także inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
W niniejszej sprawie skargę do sądu administracyjnego wniósł organ administracyjny rozstrzygający sprawę w I instancji, któremu żaden przepis prawa nie przyznaje uprawnienia do zaskarżania decyzji organu II instancji. Naczelny Sąd Administracyjny w swych orzeczeniach wielokrotnie wskazywał, iż nie jest możliwe przyznanie organowi administracyjnemu orzekającemu w sprawie uprawnień dwojakiego rodzaju: z jednej strony uprawnienia do władczego podejmowania rozstrzygnięć, z drugiej zaś - uprawnienia strony, która poprzez skargę kwestionuje rozstrzygnięcia organu odwoławczego (vide: post. NSA z 3.04.2002r. II SA/Gd 563/02, post. NSA z 19.10.2000r. II SA/Gd 2159/00, wyrok NSA z 22.07.1999r. II SA 974/99).
Z uwagi na powyższe skargę wniesioną przez Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w C.-D. należało uznać za niedopuszczalną i na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzec o jej odrzuceniu.