Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Spółdzielni A w M. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie inspekcji pracy - egzekucji administracyjnej świadczeń niepieniężnych - grzywny w celu przymuszenia w kwestii wniosku pełnomocnika skarżącej - adwokata A.M. o przyznanie wynagrodzenia tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu postanawia: odmówić przyznania wynagrodzenia tytułem pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu.
Postanowieniem z dnia 3 września 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę Spółdzielni A w M. wniesioną na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie inspekcji pracy - egzekucji administracyjnej świadczeń niepieniężnych - grzywny w celu przymuszenia.
Następnie postanowieniem z dnia 2 listopada 2009 r. Sąd uwzględnił wniosek skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym przez ustanowienia adwokata z urzędu.
Okręgowa Rada Adwokacka w K. wyznaczyła skarżącej pełnomocnika w osobie adwokata A.M., który w dniu [...] złożył do akt sądowych stosowne pełnomocnictwo. W tym samym dniu wpłynęła do Sądu, sporządzona przez pełnomocnika skarżącej w dniu [...], opinia o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od orzeczenia z dnia 3 września 2009 r. W jej treści zawarty był również wniosek o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Jednak pełnomocnik skarżącej do dnia dzisiejszego nie złożył oświadczenia, że koszty te nie zostały opłacone w całości lub w części.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
W myśl art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wyznaczony w ramach przyznanego prawa pomocy pełnomocnik procesowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Szczegółowe zasady przyznania wynagrodzenia reguluje z kolei rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem. W myśl § 2 ust. 1 i 3 tego rozporządzenia, zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy, a także charakter sprawy i wkład pracy w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. W sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, przyznane stosownie do ust. 1 wynagrodzenie podwyższa się o stawkę podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania w tym przedmiocie.
Jednak, stosownie do brzmienia § 20 rozporządzenia, wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej obligatoryjnie powinien zawierać oświadczenie pełnomocnika, że koszty te nie zostały zapłacone w całości lub części.
Bezsprzecznie w niniejszej sprawie pełnomocnik skarżącej sporządził opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej, co jak słusznie zauważył, stanowi o skonsumowaniu przyznanego stronie prawa pomocy, a zatem o możliwości przyznania mu kosztów tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Niemniej należy ponieść, iż nie wypełnił on dyspozycji przywołanego wyżej § 20 rozporządzenia, bowiem nie złożył wymaganego, stosownie do brzmienia tego przepisu, oświadczenia.
Zgodnie natomiast z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, brak oświadczenia pełnomocnika, o jakim mowa w § 20 rozporządzenia, wywołuje skutki materialnoprawne polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełnienia braków, o jakim mowa w art. 49 p.p.s.a. (por. m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2006 r. sygn. akt II FSK 862/05, opublikowany Lex nr 242945).
W tym stanie rzeczy, na podstawie wyżej przytoczonych przepisów, należało orzec jak w sentencji postanowienia.