Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Walentek po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych w kwestii wniosku skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Pismem nadanym w dniu 12 marca 2018 r. A. C. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych. Strona skarżąca wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na możliwość wyrządzenia jej rodzinie znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, gdyż zaskarżona decyzja umożliwi organom wszczęcie odrębnego postępowania zmierzającego do zwrotu rzekomo nienależnego świadczenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a., sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Natomiast art. 61 § 5 P.p.s.a. stanowi, że postanowienie, o którym mowa w § 3, sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym.
W tym miejscu należy wskazać, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności może dotyczyć tylko takich z nich, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Wykonanie aktu administracyjnego oznacza spowodowanie w sposób dobrowolny lub w trybie przymusowym takiego stanu w rzeczywistości społecznej, który jest zgodny z treścią aktu. Ten stan w rzeczywistości społecznej, którego spowodowanie nakazuje akt administracyjny, stanowi przedmiot jego wykonania. Przedmiotem wykonania aktu administracyjnego jest więc każde zachowanie się podmiotu zobowiązanego do jego wykonania (adresata aktu), polegające na działaniu, zaniechaniu określonego działania, znoszeniu zachowań innych podmiotów. Nie każdy bowiem akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania i w związku z tym nie każdy wymaga wykonania. Nie kwalifikują się do wykonania wszelkie akty administracyjne odmowne (por. T. Woś (red.) Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, s. 295). Nie można mówić o wykonywaniu decyzji odmownej, ponieważ nie ma ona przedmiotu wykonania (węzła praw i obowiązków), który mógłby podlegać wykonaniu (por. postanowienie NSA z dnia 20 stycznia 2011 r. sygn. akt I OZ 24/11).
W rozpoznawanej sprawie, skarżąca domagała się wstrzymania wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...]r., utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia [...] r., którą odmówiono umorzenia w całości kwoty nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych w wysokości 1.423,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Co do zasady cechy wykonalności nie posiadają akty odmowne, a w odniesieniu do tych konkretnych decyzji nie można również mówić o wstrzymaniu ich skutku prawnego, albowiem wstrzymanie decyzji o odmowie umorzenia należności pieniężnej w żaden sposób nie wpłynie na obowiązek skarżącej zwrotu nienależnie pobranego świadczenia.
Reasumując, wstrzymanie wykonania aktów administracyjnych na podstawie art. 61 P.p.s.a. może dotyczyć tylko tych aktów, które kwalifikują się do dobrowolnego lub przymusowego wykonania. Niezbędną zatem przesłanką przyznania ochrony tymczasowej jest między innymi możliwość wykonania aktu, którego dotyczy wniosek.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.