Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego w kwestii wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata z urzędu p o s t a n a w i a: odmówić przyznania prawa pomocy.
M.M. wnioskiem z dnia 10 lutego 2015 r. (k. 26) domagał się ustanowienia adwokata z urzędu. Podkreślił, że nie posiada żadnych oszczędności, papierów wartościowych, przedmiotów o wartości przekraczającej 3.000 euro oraz dochodów. Prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe i jest osobą długotrwale bezrobotną. Oświadczył również, że opieka społeczna nie pomaga mu żaden sposób od 3 lat.
W dniu 16 lutego 2015 r. starszy referendarz sądowy wezwał skarżącego do uzupełnienia i uprawdopodobnienia danych zawartych we wniosku o przyznanie prawa pomocy. W tym zakresie zobligował skarżącego do podania miesięcznej wysokości kosztów bieżącego utrzymania gospodarstwa domowego oraz nadesłania dokumentów potwierdzających te wydatki. Ponadto wezwano wnioskodawcę do wskazania źródeł, z których czerpie środki na pokrycie wyżej wymienionych kosztów.
W wyznaczonym terminie skarżący nadesłał pismo z dnia 4 marca 2015 r., w którym stwierdził, że otrzymuje dodatek mieszkaniowy w kwocie 78 zł, w zamieszkiwanym lokalu nie ma gazu i światła natomiast na leki, żywność i ubranie nie przeznacza żadnych pieniędzy ponieważ Ośrodek Pomocy Społecznej w C. od 3 lat mu nie pomaga. Podkreślił również, iż jest osobą długotrwale bezrobotną bez prawa do zasiłku zarejestrowaną w Urzędzie Pracy w C.
Następnie w dniu 12 marca 2015 r. skarżący złożył kolejne pismo, w którym powtórzył wcześniejszą argumentację oraz dodał, że nie posiada żadnych środków finansowych, nie ma auta ani własnego mieszkania, gdyż mieszka w lokalu socjalnym.
Postanowieniem z dnia 24 marca 2015 r. starszy referendarz sądowy odmówił M.M. przyznania prawa pomocy. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący nie uzupełnił wniosku w zakresie objętym wezwaniem z dnia 16 lutego 2015 r. Tym samym nie zobrazował swojego stanu majątkowego i sytuacji materialnej w sposób dostatecznie wyczerpujący. W konsekwencji nie można było ustalić realnych możliwości finansowych skarżącego, w tym wysokości środków przeznaczanych przez niego na chociażby wyżywienie, czy zamieszkiwany lokal.
W dniu 30 marca 2015 r. skarżący złożył kolejne pismo, w którym podtrzymał swoją dotychczasową argumentację a ponadto wskazał, że utrzymuje się ze zbierania surowców wtórnych i jest osoba bardzo biedną.
Natomiast pismem z dnia 7 kwietnia 2015 r. skarżący złożył sprzeciw na powyższe postanowienie, domagając się przyznania prawa pomocy w osobie adwokata z urzędu. Jednocześnie ponownie podniósł, iż nie posiada żadnego majątku, jest osobą długotrwale bezrobotną zarejestrowaną w Urzędzie Pracy w C., ma przyznany dodatek mieszkaniowy w kwocie 78 zł i zajmuje lokal socjalny, w którym nie ma ani gazu ani światła.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 258 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie jako "P.p.s.a.", postanowienie co do przyznania lub odmowy przyznania prawa pomocy może zostać wydane przez referendarza sądowego. Od takiego postanowienia strona może wnieść środek odwoławczy określony w art. 259 P.p.s.a., czyli sprzeciw. W razie wniesienia sprzeciwu, jeśli nie został odrzucony, postanowienie, przeciwko któremu został wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Sąd rozstrzyga ją w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie (art. 260 P.p.s.a.).