Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 4 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie ustalenia i zwrotu nienależnie pobranego zasiłku pielęgnacyjnego w kwestii wniosku pełnomocnika skarżącego o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej postanawia: oddalić wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej;
Postanowieniem wydanym w dniu 29 sierpnia 2017 r. starszy referendarz sądowy ustanowił dla skarżącego pełnomocnika z urzędu, na którego Okręgowa Rada Adwokacka w Katowicach wyznaczyła adwokata T. B.
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2017 r. Sąd orzekł o oddaleniu skargi, z kolei postanowieniem wydanym w dniu 30 listopada 2017 r. starszy referendarz sądowy przyznał temu adwokatowi kwotę 295,20 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu - w postępowaniu sądowym pierwszej instancji.
Pełnomocnik skarżącego złożył od powyższego wyroku skargę kasacyjną wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia. W treści tej skargi kasacyjnej zażądał przyznania kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu.
Postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2018 r. Sąd odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Postanowienie to zostało zaskarżone przez pełnomocnika strony zażaleniem, które zostało oddalone przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 27 czerwca 2018 r.
Następnie, postanowieniem z dnia 16 lipca 2018 r. tutejszy Sąd odrzucił skargę kasacyjną jako złożoną po upływie ustawowego terminu do jej wniesienia.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje.
Artykuł 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) - zwanej dalej p.p.s.a. stanowi, że pełnomocnik wyznaczony w ramach przyznanego prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W pierwszej kolejności należy raz jeszcze zaznaczyć, że wynagrodzenie za udział w postępowaniu sądowym pierwszej instancji zostało już przyznane pełnomocnikowi skarżącego postanowieniem wydanym w dniu 30 listopada 2017 r. W rezultacie, niniejsze rozstrzygnięcie dotyczy wyłącznie kosztów należnych mu za udział w dalszym toku postępowania w niniejszej sprawie, o których przyznanie wniósł w treści skargi kasacyjnej.
Wniosek ten należało rozpoznać stosując rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714 ze zm.). Stosownie zatem do treści § 3 tego aktu wykonawczego, wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej obligatoryjnie powinien zawierać oświadczenie pełnomocnika, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części. Zgodnie natomiast z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, brak takiego oświadczenia wywołuje skutki materialnoprawne polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełnienia braków, o jakim mowa w art. 49 p.p.s.a. (por. m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2006 r., sygn. akt II FSK 862/05, publ. Lex nr 242945 i postanowienia tego Sądu: z dnia 13 listopada 2014 r., sygn. akt I OZ 1001/14, z dnia 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt II OZ 759/14 oraz z dnia 24 lipca 2012 r., sygn. akt I OZ 518/12 - orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
W niniejszej sprawie pełnomocnik strony składając swój wniosek zawarty w skardze kasacyjnej oświadczenia takiego nie złożył. Nie uczynił tego także później w odniesieniu do tegoż wniosku. W konsekwencji, nie wypełnił on dyspozycji § 3 przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r., a skoro tak, jego żądanie nie mogło zostać uwzględnione.
Mając na uwadze powyższe postanowiono jak w sentencji działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 p.p.s.a.