Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S.G. na postanowienie Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uzupełnienia orzeczenia o zdolności do służby wojskowej w charakterze żołnierza zawodowego postanawia: odrzucić skargę.
W dniu 9 lipca 2009 r. S. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, za pośrednictwem Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w G., skargę na postanowienie tego organu [...] r. nr [...], mocą którego odmówiono uzupełnienia orzeczenia Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w O. z dnia [...] o pouczenie w zakresie prawa wniesienia odwołania.
Zaskarżone orzeczenie zostało wydane na podstawie art. 111 k.p.a.
Doręczone skarżącemu rozstrzygnięcie zawierało pouczenie o prawie, trybie i terminie wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje:
Stosownie do brzmienia art. 3 § 1 i § 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. - sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej przez orzekanie w sprawach skarg między innymi na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, które są zaskarżalne w administracyjnym toku instancji (na które służy zażalenie) albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Nadto na podstawie art. 3 § 2 pkt 3 cytowanej ustawy sądy te orzekają w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie. Wyżej przytoczone rodzaje orzeczeń określają w sposób wyczerpujący katalog wydawanych w postępowaniu administracyjnym postanowień, na które służy skarga do sądu administracyjnego.
Z kolei po myśli art. 111 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej w dalszej części k.p.a., orzeczenie o uzupełnieniu decyzji (w niniejszej sprawie orzeczenia TWKL w O.) lub o odmowie jej uzupełnienia nie ma bytu samodzielnego, a stanowi jedynie element aktu, którego sprostowania domagała się strona. Wywołuje ono jedynie skutek w zakresie dotyczącym obliczania terminu do wniesienia odwołania od decyzji (art. 111 § 2 k.p.a.). Nadto, na co należy zwrócić szczególną uwagę, stosownie do brzmienia art. 141 k.p.a., zażalenie przysługuje na wydane w toku postępowania administracyjnego postanowienia tylko wtedy, gdy k.p.a. tak stanowi. Ustawa ta nie przewiduje jednak możliwości wniesienia zażalenia na orzeczenie wydane w trybie art. 111 k.p.a.
Tymczasem w niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest właśnie wydane na podstawie art. 111 k.p.a. postanowienie o odmowie uzupełnienia orzeczenia Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w O. z dnia [...], o pouczenie o prawie wniesienia odwołania. Postanowienie to, jak wyżej wyjaśniono, jest orzeczeniem, na które nie służy zażalenie, nie jest też postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie, ani nie rozstrzyga sprawy co do jej istoty. Dodatkowo należy wskazać, że nie zostało ono wydane w postępowaniu egzekucyjnym bądź zabezpieczającym. Zatem nie należy do którejkolwiek z kategorii orzeczeń, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 2 i 3 p.p.s.a.
Biorąc pod uwagę powyższe należało uznać, że skarga na to postanowienie jest niedopuszczalna (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 290/06, opubl. w "Prokuratura i Prawo" z 2006 r. nr 5, poz. 54).
W tym miejscu należy również wyjaśnić, że zawarte w zaskarżonym orzeczeniu błędne pouczenie skarżącego o prawie, trybie i terminie wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, nie czyni tej skargi dopuszczalną.
Z kolei zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn jej wniesienie jest niedopuszczalne.
Wobec tego, na podstawie 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.