Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik, , , po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2012r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w B. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nadzoru sanitarnego w zakresie wniosku pełnomocnika skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Pismem z dnia [...] pełnomocnik A Sp. z o.o. w B. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...] w sprawie nakazania utrzymywania w pomieszczeniach higienicznosanitarnych strony skarżącej temperatury powyżej 24°C. W skardze został zawarty wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. We wniosku tym, poza żądaniem wstrzymania wykonania decyzji nie przedstawiono żadnych okoliczności, które mogłyby przemawiać za jego uwzględnieniem.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 270) stanowi, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 tej ustawy, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, Sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie tego aktu lub czynności w całości lub w części, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Zgodnie z przedstawioną regulacją prawną wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest instytucją o charakterze wyjątkowym, stanowiącą odstępstwo od ogólnej reguły, zgodnie z którą wniesienie skargi do Sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Jednocześnie wydanie postanowienia oczekiwanego przez stronę zależy od uznania sądu. Zatem nawet jeśli strona przedstawi okoliczności, które w jej ocenie przemawiają za zastosowaniem ochrony tymczasowej, sąd nie jest zobowiązany do wydania żądanego orzeczenia.
Regulacja prawna wskazanego przepisu, jak podnosi orzecznictwo i doktryna, prowadzi do wniosku, iż wnioskodawca zobowiązany jest do rzeczowego uzasadnienia swego wniosku poprzez poparcie go twierdzeniami, tezami oraz stosownymi dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione (Komentarz do art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, (w:) B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze, 2005 r.).
Na wnioskodawcy zatem ciąży obowiązek wykazania, że zachodzą okoliczności uzasadniające to wstrzymanie. Sąd jedynie ocenia, czy w istocie podane przez stronę okoliczności wskazują na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W rozpatrywanej sprawie skarżący we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie wykazał żadnych okoliczności, które wskazywałyby na wystąpienie takich skutków. Wniosek nie zawiera jakichkolwiek informacji dotyczących sytuacji skarżącego, w kontekście przesłanek wstrzymania wykonania decyzji i mogących uprawdopodobnić, iż wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje realne niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu szkody i to znacznej oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wobec braku podstaw do uwzględnienia wniosku, na podstawie 61 § 3 i § 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji postanowienia.