Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: , Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kozicka, , , po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie dodatku mieszkaniowego w kwestii wniosku pełnomocnika strony skarżącej o przyznanie wynagrodzenia tytułem nieopłaconej pomocy prawnej postanawia: przyznać adwokatowi M. Z. kwotę 221,40 zł (dwieście dwadzieścia jeden złotych i czterdzieści groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu
W sprawie ze skargi M. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie dodatku mieszkaniowego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 r. oddalił skargę.
Postanowieniem z dnia 24 lutego 2015 r. Sąd przyznał skarżącemu prawo pomocy poprzez ustanowienie adwokata. Na tej podstawie Okręgowa Rada Adwokacka w K. wskazała jako pełnomocnika dla skarżącego adwokata M. Z.
W dniu 19 marca 2015 r. pełnomocnik przekazał Sądowi sporządzoną przez siebie opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej wraz z wnioskiem o przyznanie wynagrodzenia z tytułu kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącemu, które nie zostały opłacone ani w części ani w całości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. wyznaczony adwokat ma prawo do wynagrodzenia za podjęte czynności w zakresie nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Pełnomocnik ustanowiony w ramach przyznanego stronie prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 250 P.p.s.a. w związku z faktycznym udzielaniem pomocy prawnej.
Szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 2013, poz. 461), zwane dalej rozporządzeniem.
Stosownie do regulacji § 19 rozporządzenia koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują opłatę w wysokości nie wyższej niż 150 % stawek minimalnych, o których mowa w rozdziałach 3 - 5 oraz niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata.
W myśl § 18 ust. 1 pkt 2 lit. b) przywołanego aktu, stawki minimalne wynoszą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w drugiej instancji za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej - 50% stawki minimalnej określonej w pkt 1, a jeżeli nie prowadził sprawy ten sam adwokat w drugiej instancji - 75% tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł.
W przedmiotowej sprawie stawka minimalna określona w § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c) cytowanego rozporządzenia wynosi 240 zł, zatem wynagrodzenie należne adwokatowi za dokonaną czynność ze względu na to, że nie prowadził sprawy w pierwszej instancji wynosi 180 zł.
Mając na uwadze powyższe uregulowania Sąd przyznał adwokatowi M. Z. za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej wynagrodzenie w wysokości 180 zł, które zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia należało powiększyć o 23% podatku VAT.
W tym stanie rzeczy, należało orzec jak w sentencji postanowienia.