Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, , , po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2010r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.K. na uchwałę Rady Miejskiej w C. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie rozpatrzenia skargi na działanie Dyrektora Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej p o s t a n a w i a odrzucić skargę WSA/post.1 - sentencja postanowienia 2
Pismem z dnia [...] A.K. wniósł skargę na podjętą na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r. Nr 142 poz. 1591) w zw. z art. 229 pkt 3 k.p.a. uchwałę Rady Miejskiej w C. z dnia [...] nr [...] w sprawie rozpatrzenia skargi A.K. złożonej na Dyrektora Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w C.
W odpowiedzi na skargę z dnia [...] organ wniósł o jej odrzucenie. Wskazał, iż skarżący przed wniesieniem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie wezwał organu do usunięcia naruszenia prawa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Jak wywieść można z treści art. 221 k.p.a, ustawodawca zagwarantował w tej normie prawnej konstytucyjne prawo składania petycji, skarg i wniosków do organów państwowych, organów jednostek samorządu terytorialnego, organów samorządowych jednostek organizacyjnych oraz do organizacji i instytucji społecznych określając, iż petycje, skargi i wnioski mogą być składane do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej i można je składać w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą.
Przede wszystkim należało zauważyć, iż słusznie organ administracji domagał się odrzucenia wniesionej przez A.K. skargi. Zaskarżona bowiem przez niego uchwała zawierała stanowisko organu podjęte w sprawie złożonej przez niego skargi na działanie Dyrektora Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej. Uchwała ta informowała o stanowisku organu podjętym w związku z wniesioną przez stronę w trybie art. 221 i nast. k.p.a. skargą.
Zgodnie z art. 227 k.p.a. przedmiotem skargi może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Skarga, o której mowa w art. 227 k.p.a., jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony różnych interesów jednostki, które nie dają podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego albo też nie mogą stanowić podstawy powództwa lub wniosku zmierzającego do wszczęcia postępowania sądowego. Skargi tego rodzaju są załatwione w samodzielnym jednoinstancyjnym postępowaniu uproszczonym, kończącym się czynnością materialnotechniczną zawiadomienia skarżącego o sposobie załatwienia sprawy .
Tego typu skargi nie są objęte kognicją sądów administracyjnych. Zakres kontroli działalności administracji publicznej został określony w ustawie z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269), poprzez stwierdzenie, że sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości sprawuje kontrolę pod względem zgodności z prawem, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 1 § 2 ustawy). Natomiast w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270) zwanej tu P.p.s.a. określone zostało, że właściwość sądu administracyjnego obejmuje rozpatrywanie skarg na określone prawne formy działania administracji publicznej oraz inne sprawy z zakresu działalności administracji publicznej, jeżeli ustawa tak stanowi (art. 3 § 2 i § 3), oraz w innych sprawach, jeżeli ustawa szczególna tak stanowi, a w art. 5 p.p.s.a. wskazane zostały sprawy, w których wyraźnie wyłączona jest właściwość sądu administracyjnego.