Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego w kwestii wniosku pełnomocnika skarżącego o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej postanawia: przyznać adwokatowi J. Z. kwotę 295,20 zł (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy), w tym 55,20 zł podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.
Postanowieniem z dnia 11 września 2014 r. starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach przyznał skarżącemu W.G. (dalej: skarżący) prawo pomocy w zakresie ustanowienia dla niego adwokata w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego.
Okręgowa Rada Adwokacka w K. wyznaczyła dla skarżącego pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata J. Z.
W piśmie procesowym z dnia 4 marca 2015 r. pełnomocnik poparł oraz uzupełnił osobistą skargę skarżącego, wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji a także zawnioskował o zasądzenie kosztów z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, oświadczając, że koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części.
Wyrokiem z dnia 26 marca 2015 r. Sąd oddalił skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: P.p.s.a., wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Wskazane wyżej przepisy, mające zastosowanie w niniejszej sprawie, zawarte są w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. - w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461), zwanego dalej w skrócie: rozporządzeniem.
Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia, zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.
Podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3-5 rozporządzenia (§ 2 ust. 2).
W tym miejscu wskazać trzeba, że stawka minimalna w postępowaniu przed sądem administracyjnym w pierwszej instancji, która ma zastosowanie w niniejszej sprawie określona została w § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c wskazanego rozporządzenia. Zgodnie z tym przepisem, w pierwszej instancji w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w "innej sprawie" stawka minimalna wynosi 240 zł. Stawka powyższa znajduje zastosowanie w rozpatrywanym przypadku, bowiem przedmiot skargi stanowiła decyzja organu administracji publicznej, utrzymująca w mocy decyzję odmawiającą zasiłku celowego z przeznaczeniem na dofinansowanie do zakupu żywności i środków czystości. W sprawie przedmiotem zaskarżenia nie była należność pieniężna ani też decyzja lub postanowienie Urzędu Patentowego.
Ponadto, na mocy § 2 ust. 3 rozporządzenia, w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, sąd podwyższa opłaty o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. W niniejszej sprawie, uwzględniając obecnie obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług, wynoszącą 23 %, wynagrodzenie adwokata podwyższyć zatem należy o kwotę 55,20 zł.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 250 P.p.s.a. oraz przy zastosowaniu art. 16 § 2 tej ustawy Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.