Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz, , , po rozpoznaniu w dniu 4 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. S. i B. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego p o s t a n a w i a odrzucić skargę B. D..
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach, po rozpatrzeniu odwołania A. S. od decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia
[...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego utrzymało w mocy zaskarżone orzeczenie.
Od powyższej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wnieśli A.S.i B.D..
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie wskazać należy, że w każdej sprawie sądowoadministracyjnej, sąd przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania sprawy, zobligowany jest, w pierwszej kolejności, ocenić dopuszczalność wniesionej skargi.
Jednym z warunków dopuszczalności skargi jest jej wniesienie przez uprawniony (legitymowany) do tego podmiot. Zgodnie z art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U.
z 2018 r., poz. 1302 ze zm., zwana dalej P.p.s.a.), uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Tak więc w świetle ww. przepisu, skarżący, musi mieć w złożeniu skargi interes prawny rozumiany, jako istnienie związku między sferą jego indywidualnych praw i obowiązków, a zaskarżonym aktem lub czynnością. Interes prawny musi wynikać z przepisów prawa, przy czym chodzi tutaj o przepisy prawa materialnego, ustrojowego, jak i procesowego. Innymi słowy interes prawny musi znaleźć oparcie w przepisach obowiązującego prawa, a poza tym musi być własny i indywidualny. Stąd też, skarga do sądu administracyjnego może dotyczyć tylko "własnej sprawy administracyjnej" skarżącego, rozumianej jako przewidziana w przepisach prawa administracyjnego możliwość konkretyzacji uprawnień i obowiązków stron stosunku administracyjnego, którymi są organ administracji publicznej i indywidualny podmiot (por. postanowienie NSA z dnia 27 stycznia
2011 r., sygn. akt II FSK 2500/10; Lex nr 742360). Istotą więc legitymacji skargowej jest uprawnienie podmiotu do żądania przeprowadzenia kontroli określonego aktu lub czynności organu administracji publicznej przez sąd administracyjny w celu doprowadzenia ich do stanu zgodnego z prawem (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 16 października 2015 r. sygn. akt II SA/Sz 1138/15, dostępny w bazie orzeczeń CBOIS).
Wobec tego B.D., która nie jest adresatem decyzji zarówno organu I jak i II instancji, nie ma legitymacji skargowej w niniejszej sprawie.
Z uwagi na powyższe, skarga B. D., jako wniesiona przez nieuprawniony podmiot, podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.