Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Siudyka po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie rozłożenia na raty nienależnie pobranego zasiłku stałego w kwestii wniosku skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Pismem z dnia 13 lipca 2018 r. A.N. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...]r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy K. z dnia [...] r. nr [...], na mocy której uchylono decyzję z dnia [...]r. nr [...] wydaną w sprawie rozłożenia na raty nienależnie pobranego zasiłku stałego w łącznej wysokości 4.134,75 zł.
W treści skargi skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302), dalej zwana P.p.s.a. sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Wprowadzona w tym przepisie ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi wyjątek od zasady wynikającej z art. 61 § 1 P.p.s.a., w myśl której wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.
Wskazać należy, że przedmiotem wstrzymania mogą być wyłącznie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają tego wykonania, a tym samym takie, które wywołują skutki materialnoprawne (por. postanowienie NSA z dnia 5 maja 2005 r., sygn. akt I OZ 371/05, LexPolonica Nr 402363). Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy przy tym rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub przymusowy zaistnienia takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 186, postanowienie NSA z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt II FZ 882/05, niepubl.). Nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania, a co za tym idzie nie każdy wymaga wykonania. Nie kwalifikują się do wykonania te spośród aktów prawnych, które dla sprowadzenia stanu prawnego lub faktycznego w nim określonego nie wymagają czynności podmiotów uprawnionych. Wykonalność dotyczy zatem aktów zobowiązujących, które ustalają dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone określone obowiązki oraz aktów, na podstawie których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony (por. T. Woś [w:] T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 295 i n.). Cechy tej nie mają z kolei akty odmowne, jak również te z konstytutywnych aktów uprawniających, które nie wymagają żadnych działań ze strony uprawnionych podmiotów dla spowodowania określonego w nim stanu faktycznego lub prawnego (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 186).
Wniosek strony skarżącej odnosi się do decyzji utrzymującej w mocy rozstrzygnięcie, którym uchylono decyzję rozkładającą na raty nienależnie pobrany zasiłek stały. Zdaniem Sądu zaskarżona decyzja w żadnej mierze nie określa powinnego, nakazanego lub zakazanego zachowania, a jedynie ustala formę wykonywania obowiązku wynikającego z decyzji, którą ustalono należności, jakie strona musi uiścić. Wobec tego wniosek należało rozpatrzyć odmownie.
Mając powyższe na względzie Sąd, na mocy art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.