Podsumowując przyjdzie skonstatować, że zarządca drogi wewnętrznej nie posiadając statusu organu administracji nie rozstrzyga władczo sprawy z zakresu administracji publicznej, przez co na jego czynności lub bezczynność nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. W konsekwencji skarga dotycząca ustanowienia znaku drogowego na drodze wewnętrznej nie podlega sądowej kontroli. Kwestionując zasadność postawienia przedmiotowego znaku drogowego skarżący może ewentualnie skorzystać z trybu postępowania cywilnego lub podjąć próbę zainicjowania postępowania nadzorczego wojewody.
Trzeba również zaznaczyć, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażono pogląd, że czynność polegająca na ustawieniu znaku drogowego nie może być zakwalifikowana jako czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. (vide postanowienie NSA I OSK 735/10 - dostępny w Centralnej Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). W ocenie NSA działania polegające na ustawianiu i usuwaniu znaków drogowych nie są bowiem realizowane w ramach indywidualnej sprawy z zakresu administracji publicznej, zaś jedynie czynność podejmowana w związku z rozpatrywaniem przez organ administracji publicznej sprawy indywidualnego podmiotu, dotycząca uprawnień lub obowiązków tego konkretnego podmiotu, wynikających z przepisów prawa, może zostać objęta skargą do sądu administracyjnego. Natomiast wskazano jednoznacznie, że znak drogowy stanowi akt generalny, adresowany do nieskonkretyzowanego adresata. Zatem przyjęcie prezentowanego stanowiska prowadziłoby również do odrzucenia skargi z uwagi na brak kognicji sądu administracyjnego, nawet w przypadku umieszczenia znaku na drodze publicznej. Na tle zaprezentowanego orzeczenia można byłoby ewentualnie rozważyć powstały w związku z tym problem, czy szczególny tryb określony w art. 101a ustawy o samorządzie gminnym nie dopuszczałby możliwości zaskarżenia postawienie znaku drogowego na drodze publicznej jako czynności faktycznej objętej zakresem tego przepisu. Zagadnienie to wykracza poza ramy niniejszego postępowania i pozostaje bez wpływu na jego wynik albowiem nie ulega wątpliwości, że w ustalonym stanie faktycznym postawienie znaku nastąpiło na drodze wewnętrznej.
Na marginesie można wskazać, iż nawet w przypadku hipotetycznego uznania kognicji sądu administracyjnego, to skarga byłaby niedopuszczalna z uwagi na uchybienie terminu do jej złożenia.
Skarga w trybie art. 101a ustawy o samorządzie gminnym wymaga wcześniejszego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa. Stosownie natomiast do art. 53 § 2 P.p.s.a. skargę na akty lub czynności wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.
Skarga została skierowana do sądu bez pośrednictwa organu, co skutkowało jej przesłaniem do organu przez sąd. Wobec tego za datę złożenia skargi uznano jej nadanie do organu przez sąd, co nastąpiło w dniu [...]. Skoro zaś odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono skarżącemu w dniu [...], to 30 dniowy termin do wniesienia skargi upłynął już w dniu [...]. W rezultacie skarga została złożona po terminie.
Mając na powyższe na względzie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 2 P.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji.