Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku-Białej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie usług opiekuńczych w kwestii wniosku pełnomocnika skarżącej o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej postanawia: przyznać adwokatowi A. M. kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa zł 80/100) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu;
Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach ustanowił dla skarżącej pełnomocnika z urzędu, na którego Okręgowa Rada Adwokacka w Katowicach wyznaczyła adwokata A. M.
W dniu 26 maja 2017 r. upoważniony przez wspomnianego pełnomocnika aplikant adwokacki przeglądał akta niniejszej sprawy, z kolei na rozprawie przeprowadzonej w dniu 20 lipca 2017 r. upoważniony przezeń pełnomocnik substytucyjny wniosła i wywiodła jak w skardze oraz zażądała zasądzenia kosztów pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu oświadczając, iż pomoc ta nie została opłacona w żadnej części.
Wyrokiem z dnia 20 lipca 2017 r. Sąd orzekł o oddaleniu skargi.
W dniu 21 września 2017 r. adwokat A. M. złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku zarzucając temu orzeczeniu naruszenie prawa materialnego i procesowego. Równocześnie zażądał przyznania kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu sądowym drugiej instancji także tu składając oświadczenie, iż koszty te nie zostały opłacone w całości ani w części.
Wyrokiem z dnia 21 lutego 2018 r., wydanym na posiedzeniu niejawnym, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił powyższą skargę kasacyjną.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje.
Artykuł 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. stanowi, że pełnomocnik wyznaczony w ramach przyznanego prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W rozpoznanym przypadku mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714 ze zm.). Choć bowiem niniejsza sprawa została zainicjowana przed wejściem w życie tego aktu wykonawczego (czyli przed 1 listopada 2016 r.), to już zakończenie postępowania sądowego pierwszej instancji (czyli wydanie wyroku przez tutejszy Sąd) nastąpiło po tej dacie (w dniu 20 lipca 2016 r.), a w rezultacie, norma intertemporalna wyrażona w § 22 rzeczonego rozporządzenia, nakazująca stosowanie przepisów dotychczasowych (to jest wcześniejszych rozporządzeń) nie ma tu zastosowania.
Zgodnie z § 2 przywołanego rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r., koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują: opłatę ustaloną zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz niezbędne i udokumentowane wydatki adwokata ustanowionego z urzędu. W treści § 4 ust. 1 sformułowano zasadę, zgodnie z którą opłatę ustala się w wysokości określonej w rozdziałach 2-4 tego aktu. Z kolei ustęp 2 przywołanego przepisu umożliwia ustalenie opłaty w wysokości wyższej, a nieprzekraczającej 150 % opłaty ustalonej w ust. 1 uzależniając to od uwzględnienia nakładu pracy adwokata, w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu; wartości przedmiotu sprawy; wkładu adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie oraz od stopnia zawiłości sprawy, w szczególności trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.
Mając na uwadze treść przywołanych wyżej unormowań, w tym oceniwszy działanie pełnomocnika strony przez pryzmat kryteriów wskazanych w cytowanym § 4 ust. 2 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r., przyznano mu zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, w wysokości 442,80 zł, na co składa się
- opłata za udział w postępowaniu sądowym pierwszej instancji, w kwocie 240 zł, wynikającej z § 21 ust. 1 pkt 1 lit c tego aktu wykonawczego;
- opłata za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej, w kwocie wynikającej z § 21 ust. 1 pkt 2 lit. b przywołanego rozporządzenia, wynoszącej 120 zł, to jest odpowiadającej 50% opłaty określonej w § 21 ust. 1 pkt 1 lit c tego aktu.
Sumę powyższych opłat, wynoszącą 360 zł podwyższono o podatek od towarów i usług, wg stawki 23 %, w kwocie 82,80 zł, czyniąc zadość dyspozycji § 4 ust. 3 cyt. rozporządzenia.
Rozstrzygnięcie wydano nadto na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 p.p.s.a.