Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu - Damian Mataczyński po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2010r. na posiedzeniu niejawnym wniosku L.S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Pile z dnia [..] grudnia 2009r. Nr [....] w przedmiocie zwrotu należności z funduszu alimentacyjnego postanawia przyznać prawo pomocy w zakresie ustanowienia adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka w Poznaniu /-/D.Mataczyński
L.S. wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Pile z dnia [...] grudnia 2009r. Nr [...] w przedmiocie zwrotu należności z funduszu alimentacyjnego. Skarżący złożył również wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata, z którego wynika, iż wnioskodawca przebywa obecnie w areszcie śledczym, nie ma żadnego majątku i dochodu
Na podstawie art. 245 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej ppsa) prawo pomocy może być przyznane w zakresie częściowym, które obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Przesłanki regulujące przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej zawarte są w art. 246 §1 pkt 2 ppsa, zgodnie z którym Sąd przyznaje prawo pomocy w zakresie częściowym, gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Prawo pomocy jest więc szczególną formą pomocy państwa przyznawanej osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej uniemożliwiającej lub ograniczającej dostęp do sądu. Przy czym, chodzi o trudną sytuację materialną danej osoby lub rodziny, ale uwzględniającą także odniesienia obiektywne, tzn. sytuację na rynku pracy, poziom wynagrodzeń i świadczeń z tytułu ubezpieczenia społecznego oraz poziom życia większości rodzin. Dla uznania wniosku za uzasadniony decydujące znaczenie ma również brak możliwości zgromadzenia środków finansowych w dłuższym okresie, o ile istniały podstawy do przewidywania tego wydatku. Potwierdza to orzecznictwo sądowe z którego wynika, że ubiegający się o zwolnienie od kosztów sądowych w każdym przypadku powinien poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdy poczynione w ten sposób oszczędności okazały się nie wystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa (zob. postanowienie SN z dnia 24 września 1984r. II CZ 104/84).
W świetle powyższego mając na uwadze deklarowany brak dochodu i majątku, przy uwzględnieniu braku swobodnej możliwości zdobycia zatrudnienia w wyniku osadzenia w Areszcie Śledczym, stwierdzić należy, że L.S. może zostać uznany za osobę, która nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie.
Na podstawie art. 258 §1 i § 2 pkt 7, art. 245 §1 i §3 oraz art. 246 §1 pkt 2 ppsa, postanowiono więc jak w sentencji.
/-/D.Mataczyński ja