Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. N. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia, że kwota świadczeń z funduszu alimentacyjnego jest świadczeniem nienależnie pobranym postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
S. N. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia, że kwota świadczeń z funduszu alimentacyjnego jest świadczeniem nienależnie pobranym składając jednocześnie wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.- dalej "Ppsa"), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, jednakże po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z konstrukcji przywołanej normy prawnej wynika, iż to na stronie spoczywa obowiązek wykazania we wniosku przesłanek zawartych w powołanym przepisie, tj. przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków. Uzasadnienie wniosku powinno się zatem odnosić do konkretnych okoliczności świadczących, że w odniesieniu do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest zasadne. W związku z powyższym wnioskujący musi dokładanie określić okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, gdyż od uprawdopodobnienia niebezpieczeństwa wystąpienia znacznej szkody, czy też trudnych do odwrócenia skutków, zależy orzeczenie sądu (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 kwietnia 2005 roku, sygn. akt II OZ 201/05, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Sąd nie orzeka o wstrzymaniu wykonania aktu z urzędu, a wobec tego nie może stwierdzić, czy wykonanie aktu zagraża powstaniem znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, jeżeli strona nie przytoczy w tym zakresie wystarczających okoliczności (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 2008 roku, sygn. akt II OSK 1041/08, Baza Orzeczeń LEX nr 527673). Należy również zgodzić się z poglądem, zaprezentowanym przez J. P. Tarno w "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz" (Wydawnictwo LexisNexis Warszawa 2008, wydanie 3, str. 218), że: "Do wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony. Uzasadnienie takiego wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy.
Odnosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy w pierwszej kolejności wskazać, że przedmiotem wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania jest decyzja ustalająca kwotę nienależnie pobranego świadczenia. Składając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji strona skarżąca odwołała się do zasadności skargi nie wskazując przy tym jakie szkody czy też niebezpieczeństwo może spowodować wykonanie decyzji. Sam fakt konieczności ewentualnego zwrotu nienależnie pobranego świadczenia sam w sobie nie przesądza o wystąpieniu nieodwracalnych skutków lub spowodowania niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody.
W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż skarżący nie wykazał aby zaistniały przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W tej sytuacji Sąd na podstawie art. 61 § 3 i 5 Ppsa orzekł jak w sentencji.