Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu - Damian Mataczyński po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2007r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi K.P. na Samorządowe Kolegium Odwoławczego w przedmiocie wymierzenia grzywny na niewykonanie orzeczenia Sądu wydanego w sprawie 4/II SA/Po 2661/03 z dnia 8 grudnia 2005r. postanawia przyznać prawo pomocy w zakresie ustanowienia adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka /-/D.Mataczyński
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w dniu 18 października 2007r. wydał postanowienie, w którym odrzucił skargę K.P. na Samorządowe Kolegium Odwoławcze w przedmiocie wymierzenia grzywny na niewykonanie orzeczenia Sądu wydanego w sprawie 4/II SA/Po 2661/03 z dnia 8 grudnia 2005r. Skarżąca celem skutecznego wniesienia skargi kasacyjnej na urzędowym formularzu wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata. Z informacji zawartych we wniosku o przyznanie prawa pomocy i z akt sprawy wynika, iż Skarżąca będąc osobą bezrobotną prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe i zgodnie z deklaracją nie uzyskuje żadnego dochodu.
Na podstawie art. 245 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej ppsa) prawo pomocy może być przyznane w zakresie częściowym, które obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Przesłanki regulujące przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej uregulowane są w art. 246 §1 pkt 2 ppsa, zgodnie z którym przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym Sąd przyznaje, gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Prawo pomocy jest więc szczególną formą pomocy państwa przyznawanej osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej uniemożliwiającej lub ograniczającej dostęp do sądu. Zauważyć należy jednak, iż zgodnie z ogólną zasadą, strona która wniosła skargę do sądu powinna gromadzić środki finansowe na pokrycie kosztów związanych z postępowaniem sądowym. Dla uznania wniosku za uzasadniony decydujące znaczenie ma więc brak możliwości zgromadzenia środków finansowych w dłuższym okresie, o ile istniały podstawy do przewidywania tego wydatku. Potwierdza to orzecznictwo sądowe z którego wynika, że ubiegający się o zwolnienie od kosztów sądowych w każdym przypadku powinien poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdy poczynione w ten sposób oszczędności okazały się nie wystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa (zob. postanowienie SN z dnia 24 września 1984r. II CZ 104/84). Obowiązek wykazania, iż nie jest w stanie zgromadzić odpowiednich środków na opłacenie kosztów koniecznych do prowadzenie postępowania przed sądem administracyjnym, w tym również w drodze oszczędności we własnych wydatkach spoczywa jednak na wnioskodawcy.
W świetle powyższego, mając na uwadze sytuację materialną Skarżącej, a w szczególności deklarowany brak dochodu, przy uwzględnieniu faktu utrzymywania się ze środków pomocy społecznej, stwierdzić należy że K.P. nie może z własnych środków pokryć wydatków związanych z opłaceniem pełnomocnika z wyboru. Uwzględniając więc konieczność sporządzenia skargi kasacyjnej przez kwalifikowanego pełnomocnika, stwierdzić należy iż Skarżąca może zostać uznana za osobę, która nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 258 §1 i § 2 pkt 7 oraz art. 245 §1 i §3, art. 246 §1 pkt 2 ppsa, postanowiono jak w sentencji.
/-/D.Mataczyński
M.K.