Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Popowska po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. S. na postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] kwietnia 2009 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia zażalenia na bezczynność postanawia: odrzucić skargę /-/ B. Popowska
Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2009 r. Nr [...]Komendant Wojewódzki Policji w wyniku rozpoznania zażalenia H. S. na bezczynność Komendanta Miejskiego Policji w P. w przedmiocie nie wydania decyzji w sprawie zrzeczenia się prawa dyspozycji lokalu w P. na os. [...], nie uwzględnił zażalenia.
Skargę na to postanowienie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego H. S., zarzucając Organowi błędną wykładnię § 1 i 3 Rozporządzenia MSWiA z dnia 18 maja 2005 r. oraz naruszenie art. 7,8,9,11, 75, 80, 124 kpa, poprzez nieuwzględnienie zażalenia i nie wydanie decyzji administracyjnej, które to uchybienie miało wpływ na wynik sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należy uznać za niedopuszczalną.
Stosownie do treści art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skarga do sądu przysługuje na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie, albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Tym samym katalog postanowień zaskarżalnych do sądu administracyjnego, wydanych w postępowaniu prowadzonym - jak w tej sprawie - na podstawie przepisów Kpa, jest zamknięty.
W niniejszej sprawie skarga została złożona za pośrednictwem Wielkopolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji, czyli organu, który wydał zaskarżone postanowienie z dnia [...] kwietnia 2009 r. Wprawdzie została zatytułowana jako "Skarga na bezczynność", ale skoro skarżący wyraźnie wskazał, że żąda uchylenia postanowienia z dnia [...].04.2009 r., którego przedmiotem było nieuwzględnienie zażalenia na bezczynność Komendanta Miejskiego Policji, zarządzeniem Przewodniczącego skarga na to postanowienie została zarejestrowana w repertorium SA, natomiast skarga na bezczynność Komendanta Miejskiego została wydzielona jako odrębna sprawa i wpisana do repertorium SAB.
Art. 37 Kpa przewiduje możliwość wniesienia przez stronę postępowania zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie przez organ administracji publicznej. Zażalenie to służy do organu wyższego stopnia nad organem pozostającym w bezczynności.
Wniesienie zażalenia uzasadnionego powoduje skutki wynikające wprost z treści art. 37 § 2 kpa- Organ wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości.
Ponieważ zażalenie dotyczyło bezczynności Komendanta Miejskiego Policji w P., organ II instancji nie powinien wydawać postanowienia. Rozpoznanie zażalenia, o którym mowa w art. 37 kpa nie następuje ani w formie decyzji administracyjnej, ani w formie postanowienia, ale w drodze czynności nadzorczej, która nawet gdyby została ujęta w formie postanowienia- nie mogłaby być zaskarżona do sądu administracyjnego (post. NSA z 12.01.2001 r. IV SAB 177/00). Wskazać należy, iż postępowanie prowadzone wskutek wniesienia zażalenia na postawie art. 37 kpa nie ma cech samodzielnego postępowania, tylko charakter incydentalny (por. Komentarz B. Adamiak, J. Borkowski, Warszawa 2004, s. 285-286).
Sąd jeszcze raz podkreśla, iż skarga w przedmiocie bezczynności będzie rozpoznana w odrębnym postępowaniu, pod inną sygnaturą. Natomiast w przedmiotowym postępowaniu dotyczącym postanowienia Komendanta Wojewódzkiego Policji, mimo iż postanowienie będące przedmiotem skargi jest wadliwe, skargę należało odrzucić. Konkludując, takie orzeczenie nie może być przedmiotem zaskarżenia do sądu administracyjnego, a więc skarga jest niedopuszczalna.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji.
/-/ B. Popowska