Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W.w P. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi W.w P. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w P. z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
W.w P. (zwana dalej: skarżąca) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w P. z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia.
W skardze skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia wskazując, iż znajduje się obecnie w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Skarżąca podniosła, że kłopoty te nie są zawinione przez skarżącą - do trudnej sytuacji finansowej doprowadziły ją po części niż demograficzny i trudna sytuacja na rynku usług edukacyjnych, a po części nierzetelne działanie pracowników, wobec których toczy się obecnie postępowanie cywilne. Zdaniem skarżącej niewydanie przez sąd postanowienia o wstrzymaniu wykonania postanowienia o nałożenia grzywny w celu przymuszenia może zatem doprowadzić do nieodwracalnego skutku w postaci likwidacji skarżącej i w efekcie utratę miejsc pracy przez wiele osób. Co więcej prowadzenie egzekucji administracyjnej w sytuacji poważnych kłopotów finansowych skarżącej, prowadzi - w jej ocenie - do absurdalnej sytuacji, w której blokowane są środki, które mogłyby być przeznaczone na regulacje zadłużenia wobec pracowników. To z kolei doprowadzi do narastania zadłużenia skarżącej wobec pracowników i w efekcie nakładania przez organy państwowej inspekcji pracy kolejnych grzywien w celu przymuszenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przyznanie stronie skarżącej ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi odstępstwo od ogólnej reguły, wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej "Ppsa"), zgodnie z którym wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Przesłanki, jakimi powinien kierować się sąd przy rozstrzyganiu wniosku o wstrzymanie wykonania w sposób wyczerpujący zostały określone w art. 61 § 3 Ppsa, w myśl którego są to niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z konstrukcji art. 61 § 3 Ppsa wynika, iż na skarżącym spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w cytowanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu oraz innych aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana.
W orzecznictwie i literaturze konsekwentnie podkreśla się, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek szczególnie wnikliwego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie danego aktu, tak aby przekonać sąd o zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. Brak uzasadnienia takiego wniosku nie jest brakiem którego uzupełnienia winien żądać sąd. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) pozwalających wywieść, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne. Obowiązkiem strony jest więc poparcie wniosku twierdzeniami, tezami oraz stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania wspomnianego aktu lub czynności występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę. W przypadku bowiem wniosku o wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności Ppsa nie przewiduje - jak choćby w ramach instytucji prawa pomocy - możliwości skorzystania z uzupełniającego postępowania dowodowego (por. postanowienia NSA z: 26 listopada 2007 r., sygn. akt II FZ 338/07; 29 maja 2009 r., sygn. akt I FZ 148/09; 10 grudnia 2010 r., sygn. akt II FZ 536/10; 1 marca 2011 r., sygn. akt II FZ 17/11; 8 października 2013 r., sygn. akt II OZ 839/13; 13 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OZ 779/09; 3 grudnia 2009 r., sygn. akt I OZ 1101/09; 6 maja 2014 r., sygn. akt I OZ 341/14; 12 sierpnia 2008 r., sygn. akt II GZ 177/08; 17 listopada 2010 r., sygn. akt II GZ 345/10 i sygn. akt II GZ 346/10; 29 listopada 2010 r., sygn. akt II GZ 337/10; B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wydanie 4, Wolters Kluwer 2011, s. 229).
W przedmiotowej sprawie skarżący uzasadniając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji wskazał, że znajduje się w bardzo trudnej sytuacji finansowej oraz wskazał czym ten stan jest spowodowany. Skarżący wskazał ponadto, iż brak wstrzymania może doprowadzić do likwidacji skarżącej.
Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że uzasadniając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu nie wystarczy tylko gołosłowne wskazanie, że skarżąca znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Uprawdopodobnienie faktów z art. 61 § 3 Ppsa nie może opierać się na samym tylko twierdzeniu strony. Sąd musi opierać się na jakimś materiale pozwalającym zająć stanowisko. Skarżąca do wniosku nie załączyła żadnej dokumentacji, z której wynikałoby, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje dla niej niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody.
W tym miejscu wskazać, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtował się pogląd, że przesłanka wyrządzenia znacznej szkody dotyczy takiej szkody zarówno majątkowej jak i niemajątkowej, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe bądź też będzie znacznie utrudnione przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.
Sama konieczność zapłaty grzywny nie oznacza, że kwota ta nie będzie mogła zostać zwrócona w razie uwzględnienia skargi przez sąd.
Mając powyższe na uwadze Sąd działając na podstawie art. art. 61 § 3 i 5 Ppsa orzekł jak w sentencji.